)   ___                     _____
(__/_____)      /)          (, /     /)     _______ _______ _______ _______ 
  /            (/_  _  __     /  ___//     | +---+ | +---+ | +---+ | +---+ |
 /        (_/_/_) _(/_/ (____/__(_)(/_ (_/_| |   | | |   | | |   | | |   | |
(______) .-/            /   /         .-/  | | D | | | r | | | i | | | m | |
        (_/            (__ /         (_/   | +---+ | +---+ | +---+ | +---+ |
                                           |/_____\|/_____\|/_____\|/_____\|



  Jola była ptakiem. Lekka jak wiatr, szybka jak myśl, przemierzała
bezkresną, aksamitnie czarną przestrzeń. W dole srebrzyste ściany
fizycznych serwerów pojawiały się i znikały, ustępując miejsca mglistym
zarysom wirtualnych domen; linki pulsowały jak tętnice, wijąc się wśród
nieskończonych szeregów małych beczułkowatych danych, rozbłyskujących
nieregularnie w rytm przetwarzających je procesów. Mknące w przeciwnym
kierunku programy mijały Jolę z suchym szelestem, a czasem przenikały
przez nią. W takich chwilach cała czerń niknęła w oślepiającym rozbłysku
srebra i Jola na moment traciła orientację - ale nie zwalniała, aby
ustąpić miejsca następnym programom. Leciała dalej, jeszcze szybciej.
Kierunek był nieważny, dobrze o tym wiedziała. Przebyta przestrzeń też.
Liczyło się tylko to, że zostawia za sobą ślad. Dobra, już nie będę ci
o tym truł. To naprawdę proste, ale ok, ok, tak naprawdę wystarczy, żebyś
wiedziała tylko jedno: kiedy jesteś on-line zawsze cię znajdę, Joly_FH.
Zawsze. Ty tylko się zaloguj, a ja się zajmę wszystkimi nudnymi
szczegółami technicznymi. Przyjdziesz jutro? Przyjdź, proszę. Proooszę.
Nie powiem ani słowa o tym dziadowskim oprogramowaniu, którego używasz,
przysięgam. Ba! Gotów jestem na daleko dalej (hihi, daaleko dalej!) idące
poświęcenia, a mianowicie: jeżeli tego właśnie chcesz (chcesz? dobrze się
zastanów), to mogę się w ogóle nie odzywać...
  Słowa Carramby zniknęły w coraz głośniejszym szumie. Jola starała się
przez niego przebić, ale szum nie ustępował. Nie przypominał niczego, co
znała... Z nagłym dreszczem uświadomiła sobie, że to może być odgłos spamu
przelewającego się przez zerwane zabezpieczenia. Odegnała wspomnienie
spamerskiej burzy śnieżnej, w której spotkała Carrambę po raz pierwszy
i wsłuchała się w dźwięk uważniej, jeszcze uważniej... Kiedy wreszcie
zidentyfikowała odgłos, okazał się on być szumem wody w łazience. Sen
zniknął, a zamiast niego pojawiła się pamięć o całej cholernej
rzeczywistości - a zwłaszcza o nocy pełnej powolnego, gruntownego,
wszechogarniającego seksu. Czegoś takiego Andrzej nigdy nie miał dość.
Istniało realne niebezpieczeństwo, że zrezygnuje z pójścia do pracy, jeśli
tylko Jola da mu najmniejszy pretekst - na przykład zdradzając się, że już
nie śpi. Na wszelki wypadek naciągnęła kołdrę na głowę, starając się nie
zasnąć naprawdę, a przede wszystkim - nie myśleć o Carrambie. Nie myśleć
o folderze, z którego ostatnie listy wyekspirowały do archiwum pół roku
temu, ani o przysięgach, słodkich, gorących, złamanych co do jednej... Ani
o niecierpliwości, z jaką kiedyś czekała na możliwość zalogowania się,
wiedząc, że kiedykolwiek się zjawi, znajdzie jakiś dowód, że on o niej
myśli - list, link, kwiaty, piosenkę, albo adres jelenia, oznaczony
krzyżykiem, który znaczył "trafiony, a ty go zatop!"... to było już trochę
później, kiedy dostała konto na Hell i przestawiła się na satanistyczną
wersję netykiety - której motto brzmiało "czyń wolę swą, niech będzie
prawem jedynym, ale pamiętaj, że jeśli pewnego pięknego dnia stracisz
konto na Hell, to nigdy już go nie odzyskasz". Dzień, w którym straciła
Carrambę, nie był piękny. Był chłodny i szary, więc to się nie liczyło.
Liczyły się tylko słowa, wyryte na samym dnie jej serca. Zawsze cię
znajdę, Joly_FH. Zawsze. Zawsze...
  Andrzej pocałował Jolę w czubek głowy i wreszcie sobie poszedł. Zerwała
się, gdy tylko łagodny szczęk zatrzaskujących się drzwi wyjściowych
upewnił ją, że została sama w mieszkaniu. Ścielenie łóżka, włączenie
automatycznej procedury sprzątającej, ablucje w łazience i przebranie się
w dres zajęły jej pełne siedem minut, co było przykrą, lecz nieuniknioną
stratą czasu. Z doświadczenia wiedziała, że jeśli nie odbębni części
obowiązków domowych przed zalogowaniem się, to po wylogownaniu zabraknie
jej czasu na wszystko i będzie musiała wysłuchać po raz setny tych samych
wymówek. Właściwie wymówki jakoś by zniosła - najgorsza była konieczność
udawania, że jest jej przykro. Gdyby tak w real life mogła używać swojego
talk-bota...
  Login, raw-shell, home... Jej dłonie na moment rozjarzyły się rubinowo
pod wpływem wiązki skanującej, a potem trójwymiarowa czarna przestrzeń,
rozświetlona tylko srebrzystym blaskiem wirtualnych pulpitów, rozwinęła
się wokół niej, zasłaniając sobą wszystko z wyjątkiem dłoni na
klawiaturze. Jola przebiegła wzrokiem swoją home-space, swój prawdziwy
dom, bliższy i bardziej swojski niż mieszkanie, pieczołowicie meblowane
przez Andrzeja. Wszystko było w najlepszym porządku. Precyzyjnie
skonfigurowane programy skanowały sieć przez 24 godziny na dobę,
wyszukując dla Joli wszystko, co mogłoby ją zainteresować, sortując dane,
indeksując je i układając w taki sposób, że jedno spojrzenie pozwalało się
zorientować, co się działo podczas jej nieobecności - a po zalogowaniu
ułatwiając śledzenie życia sieci na bieżąco.
  Programy w istocie działały znakomicie. Jedno spojrzenie powiedziało
Joli, że <carramba@dont.ask.stupid.questions> nie pojawił się nawet na
najdalszych, zagranicznych serwerach, już nie wspominając o tym, żeby
przysłał jakiś list czy cokolwiek adresowanego do niej. Nie odzywał się
nawet ze służbowego adresu w jakichś śmiertelnie nudnych kwestiach
technicznych. Zniknął... a bez niego cała sieć wydawała się Joli wielką,
pełną popiołu pustynią.
  Bez zainteresowania przejrzała folder z listami od znajomych - tych
nielicznych znajomych, którzy jeszcze się nie zniechęcili brakiem
odpowiedzi na poprzednie listy - i uznała, że nie ma nikomu nic do
powiedzenia; z przyzwyczajenia rzuciła okiem na dyskusje w Usenecie, nie
wgłębiając się w nie jednak, skoro już wiedziała, że Carramba się w nich
nie udzielał; wśród programów ściągniętych z sieci zauważyła najnowszą
wersję MagicAnim, na pojawienie się której czekała od miesiąca - jednak
uznała, że równie dobrze może zainstalować ją jutro. Albo za tydzień.
  Włączając sieciowe radio Spox-Sama-Muzyka, przełączając się na shell raw
Super High VR i uruchamiając po kolei wszystkie potrzebne jej programy,
Jola doszła do wniosku, że praca w nieformalnym teamie jest jeszcze gorsza
od chodzenia codziennie do jakiegoś biura. W biurze mogłaby przynajmniej
się obijać, a kumple z teamu żądali od niej solidnej roboty i nie
przyjmowali do wiadomości żadnych usprawiedliwień. Na dodatek ostatnio
załapali całą serię jakichś beznadziejnych chałtur - coraz bardziej
komercyjnych, coraz nudniejszych, coraz lepiej płatnych... a już ten ogród
różany, nad którym siedziała od dwóch dni był szczytem wszystkiego.
W zamówieniu podana była tylko powierzchnia do zapełnienia i nazwa "ogród
różany", nic więcej... nie licząc absurdalnego terminu 10 dni
i astronomicznej kwoty wynagrodzenia. Jola nie miała pojęcia, jak to się
stało, że team "Da-Bast" upadł tak nisko, aby robić scenografię do
komercyjnego symulatora seksu, dla ludków, którzy nie byliby w stanie
docenić finezyjnych szczegółów technicznego wykonania, nawet gdyby byli
w stanie je zobaczyć - ale wolała się nad tym nie zastanawiać. Gdyby zaczęła
się zastanawiać, prawdopodobnie musiałaby coś z tym zrobić, a do tego nie
czuła się zdolna.
  Poprzedniego dnia zrobiła szkielet ogrodu - rabatki, alejki, budyneczki,
strumyczki, mostki, fontanny, tęczę na niebie - a teraz pozostało jej już
tylko jedno: kwiaty. Szybkimi ruchami wybierała dwie róże tego samego
gatunku, jedną osadzała w jednym rogu klombu, drugą w drugim, łączyła je
długą, pogmatwaną ścieżką i włączała funkcję "blend". Grządki zapełniały
się błyskawicznie, a każda z nowo powstałych róż była odrobinę inna.
  Ogród był olbrzymi. Dla urozmaicenia co pięć grządek oplatała pnącymi
różami jedną altankę, ale i to znudziło jej się po jakimś czasie. Zaczęła
robić łuki ponad niektórymi alejkami, potem, w przypływie frustracji,
sporą liczbę alejek w całości poprzykrywała ażurowymi konstrukcjami,
pokrytymi różami. Do ścieżek dodawała małe zakola i zakamarki, wszystko
pracowicie oplatając różami. Przejrzyście zaplanowany ogród francuski
powoli zamieniał się w labirynt, a znalezienie miejsc pozbawionych róż
zaczęło sprawiać Joli pewien problem. Oczywiście uniknęłaby go, gdyby
pracowała według planu, ale tego nie miała zamiaru robić, uważając, że
i bez systematyczności praca jest wystarczająco monotonna. Potwornie
monotonna... Wszędzie były róże. Czerwone, różowe, białe, kremowe,
herbaciane; zwykłe i miniaturowe; rosnące prosto i pnące; róże, róże,
róże... Kiedy już zaczynały troić się jej w oczach, zadzwonił brzęczyk
informujący o pilnych wiadomościach. Na moment ogarnęła ją szalona
nadzieja, ale zgasła, zanim jeszcze Jola zdążyła sprawdzić pole adresowe
wiadomości. Doskonale wiedziała, że to nie może być Carramba. Po prostu
brzęczyk wciąż kojarzył jej się z czasami, kiedy oznaczał tylko jego.
  Okazało się, że wiadomość przysłał koder "Da-Bast"; programista, który
wygładzał, optymalizował i łączył w jednolitą całość radośnie niespójną
twórczość reszty teamu. Z uwagi na zdolności organizacyjne Toldek pełnił
również funkcję koordynatora pracy, a z uwagi na liczne znajomości
kontaktował się z klientami. Liczne znajomości były prostą konsekwencją
faktu, że jego zasadniczą pracą było administrowanie serwerem Hell.
  <Witold.G> Ave. Jolka, co jest z tym ogrodem? Skończysz dzisiaj?
Ptifurek za dwa dni wyjeżdża, jeśli on ma się wyrobić, to musisz skończyć.
  Wiadomość przyszła w postaci tekstu i w takiej postaci wyświetliła się
w okienku messages, jednak ze względu na shell, w którym właśnie pracowała,
Jola odpowiedziała na kanale fonicznym.
  -  Cholera, Toldek, nie denerwuj mnie! Skądżeś wytrzasnął takie gówniane
zamówienie w ogóle? Wielkie toto jak krowa. Ja nie mam nawet czasu myśleć,
ładuję sam gotowy stuff, a końca nie widać. Jakbym kurde węgiel zrzucała
do piwnicy!
  <Witold.G> Słoneczko, to ty jesteś designerką. Wymyśl arta, to ci go
odrobimy tak, że mucha nie siada. A jak nic nie wymyślasz, to trza
chałturki brać, coby nie zardzewieć, racja?
  Pojawienie się zaimków osobowych w drugiej osobie pisanych małymi
literami świadczyło, że Toldek również przełączył się na kanał foniczny.
Jola zwinęła okienko messages, wyłączając tym samym konwersję głosu Toldka
na tekst. Rozmawiali teraz jak przez zwykły telefon.
  -  Czy to ma być jakaś aluzja?
  -  Aluzja? Nieee. Skąd. Ja jestem uczciwy koder, wsio mi rawno, czy
koduję komerchę czy arty. Swój poziom trzymam.
  -  Dobra, daruj se resztę... Skończę dzisiaj. A jak ci podeślę arta, to
się okaże, czy ci bez różnicy obrabiać komerchę czy kodować artystyczne
efekty. Hail Satan.
  -  Czekaj. Właśnie zobaczyłem, że nie jesteś podłączona do katalogu
teamu. Przecież my cholera obrabiamy ten twój stuff, jak myślisz, po co?
A na czym właściwie pracujesz? Masz nową wersję MagicAnim? No oczywiście.
Nie masz. Mogłem się spodziewać. Jolka, co się z tobą dzieje? Zapamiętuj
robotę, ale już. I wyłaź z programu. Jak ja wszystkiego sam nie dopilnuje,
to się totalne bezhołowie robi. Zapamiętałaś?
  -  Czepiasz się. Zapamiętałam. Mam się wylogować?
  -  Niby po co? Skaranie boskie z wami, artystami. Bartek się uparł, że
będzie siedział na tym dziadowskim Hypersound, zamiast przyjść na Hell,
jak reszta teamu. Ptifurek ma panienkę na drugim końcu Polski. Tobie się
wydaje, że surowy stuff to to samo, co obrobiony. Jeden Olek jest normalny
z tego całego towarzystwa. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, że tak samo
często przeklinam jak i błogosławię ten pamiętny dzień, kiedy Lucek
podesłał mi Bazaltowego Diabła do skodowania. A wiesz, że do dziś nie
wyciągnąłem z niego, jak on was wszystkich po kolei wyszukał? I namówił do
zasuwania za friko? W każdym razie nigdy tego nie zapomnę. Spojrzałem na
twój design i pomyślałem sobie: Jeezu! Znaczy, pomyślałem "do diabła!". No
co się śmiejesz. Zapuściłem dźwięk i poraziła mnie ta nostalgiczna
muzyczka na podkładzie - i głos, jak najlepszego spikera. W życiu nie
słyszałem o tobie ani o Bartku. Byłem przekonany, że Lucek zagonił do
roboty dwójkę dzieciaków z jakiejś szkoły artystycznej. Potem obejrzałem
animację, a tam były te natchnione algorytmy Ptifurka. No, to jeszcze nic,
powiedziałem sobie. Przypadek. Ale jak zobaczyłem moduły dotykowe
i zapachowe Olka, to wymiękłem - i zacząłem kodować. Tak, wierz albo nie,
ale najpierw zacząłem kodować, a dopiero potem pomyślałem sobie, że muszę
was wszystkich zebrać w team, bo to wszystko razem było po prostu zbyt
piękne... żebym mógł tak zwyczajnie wypuścić to z rąk i zapomnieć. OK.
Masz już uaktualniony stuffik i MagicAnim. Wgrałem Ci moją podrasowaną
kopię, nic nie musisz konfigurować. Możesz wracać do ogrodu. Hail Satan.
  Pożegnał się demonstracyjnie, ale połączenie wciąż było aktywne. Jola
westchnęła. Ona też pamiętała to niewiarygodne uczucie zwielokrotnienia
własnych możliwości, które ogarnęło ją, kiedy pierwszy raz zobaczyła
efekty pracy teamu.
  -  No, nie bądź taki skromny. Zmrużenie oczu Bazaltowego Diabła wciąż
jest na liście najlepszych efektów kodowania wszechczasów. Nie mam
pojęcia, jak to zrobiłeś, ale poprawiłeś to miejsce, nad którym najdłużej
się męczyłam - i nie tylko ja, bo Ptifurek też. Ech... Wzruszyłeś mnie do
łez, ale i tak nie mam nowych pomysłów. Sorry, winnetou. Idź w cholerę.
  Z głośnika dobiegł jeszcze cichy śmiech, a potem Toldek się rozłączył.
  Jola włączyła nową wersję MagicAnim i wróciła do zapełniania różami
kolejnych rabatek. Smętnie zastanawiała się przy tym, czy Toldek
specjalnie wziął tak beznadziejne zamówienie, żeby doprowadzić ją do
ostateczności i sprowokować do zrobienia jakiegoś oryginalnego projektu.
Wreszcie, czując, że dłużej nie zniesie tej monotonii, wrzuciła do ogrodu
chmarę motyli. Przez chwilę śledziła ich płynny lot, ale potem nie
pozostało jej nic innego, jak wrócić znowu do róż. Róże, róże, róże...
Wyciągała je z katalogu i osadzała w ogrodzie kompletnie bezmyślnie, aż
w którymś momencie jej wzrok przyciągnęła wróżka ze skrzydłami ważki, którą
robiła do jakiejś dziecięcej scenografii. Doznając nagłego olśnienia,
szybko zrobiła po kilkanaście odmian takich wróżek, skrzydlatych elfów
i innych półprzezroczystych istotek, nie większych niż motyle. Umieściła je
w ogrodzie, a one rozpierzchły się natychmiast wśród róż, zgodnie
z wbudowanymi przypadkowymi torami lotu... czyli trochę niezgrabnie. To
jednak nie było jej zmartwienie. Dostosowanie torów lotów i płynności
ruchów nowych obiektów do konkretnej scenografii było zadaniem animatora -
czyli Ptifurka, o którego plany wyjazdowe tak bardzo troszczył się Toldek.
  Uzupełniła formularz z uwagami dla reszty teamu, w rubrykę "nowy, surowy
stuff" wpisując "małe latające istotki", a w rubrykę z uwagami dla
touchera: "Nie ruszaj duszków! One mają być bezcielesne, jak w shellu High
VR. A motyle zostaw, jak są". Dalsza praca szła jej dużo lepiej. Do nudy
róż doszło wypatrywanie bajkowych istotek, łapanie ich i kolorowanie
każdej według chwilowego kaprysu. Było to dużo zabawniejsze, niż
wyciągnięcie z ogrodu wszystkich naraz, ustawienie ich w rządku
i pokolorowanie po kolei. Jednak i ta zabawność miała swoje granice.
Z najwyższym trudem Jola odpędzała chęć pokrycia róż mszycami albo wrzucenia
do ogrodu przynajmniej kilku komarów.
  Kiedy wreszcie skończyła, jej wstręt do wszelkich chwastów oraz
pastelowych kolorów sięgał rozmiarów kosmicznych. Z ulgą wróciła do
kojącej czerni raw-shella. Spakowała ogród, wgrała go do wspólnego
katalogu teamu i czym prędzej wysłała wiadomość Ptifurkowi, że może
zabierać się do roboty. Myśl o tym, że teraz ktoś inny będzie przeżywał
katusze babrając się w kiczu, pocieszyła ją tylko na chwilę. Potrzebowała
czegoś mocniejszego - dużo mocniejszego. Jakiejś szalonej dyskusji ze
śmiertelnie poważnymi, nadętymi bufonami, jakiegoś zwariowanego happeningu
albo podstępnej prowokacji...
  ...jednak filtry, nastawione na Carrambę, wciąż były puste, a to
znaczyło, że w sieci nie dzieje się nic z rzeczy, za którymi tęskniła.
Była zdana na siebie, więc, w braku lepszych pomysłów, zaczęła przeglądać
folder z zamówieniami na prywatne postaci do IRC-a i Usenetu. Postaci te
robiła w ramach hobby, wykorzystując w nich darmowe moduły i elementy,
udostępniane w sieci przez innych pasjonatów twórczości "for fun".
  Zamówień było wiele, a wszystkie sztampowe aż do obrzydzenia. Rycerz
krzyżowy... tygrys szablastozęby... dziki mustang... rekin ludojad...
Wiking... Jola wyobrażała sobie te wspaniałe postacie i czuła coraz
większe obrzydzenie. Nagle przypomniała sobie o liście od znajomego,
admina Unreality. Odszukała list i przeczytała go jeszcze raz:

  Joluś, deczko znudził mi się już ten zapchlony lew. Jak będziesz
miała chwilkę, zrób mi coś nowego. Wiesz, co lubię. Całuski. Piotr.

  Mrucząc pod nosem "taak, Piotrusiu, wiem, co lubisz - denerwować
wszystkich dookoła" Jola włączyła shell raw High VR, wzięła najbrzydszą
postać ze standardowego, darmowego pakietu "Postaci ludzkich" - niskiego,
przysadzistego jegomościa po pięćdziesiątce - i zaczęła się nad nim
znęcać. Przede wszystkim usunęła kretyński kapelusik i wymodelowała łysinę
otoczoną wianuszkiem tłustych, dość długich, siworudych kosmyków,
zakręcających się na końcach w loczki; obniżyła czoło; powiększyła brwi,
ale tknięta nagłym impulsem zlikwidowała je w ogóle, za to powiększyła nos
i z wielkim pietyzmem umieściła w nim tyle włosów, ile wystarczyłoby na
bardzo krzaczaste brwi; drugie tyle włosów umieściła w uszach. Rzęsy
zlikwidowała, natomiast wzbogaciła wymowę oczu, umieszczając trochę ropy
w kącikach. Kąciki oczu nasunęły jej myśl o kącikach ust - te wyposażyła
w moduł bąbelkującej śliny, absolutnie niestandardowy, a do ust jako takich
podpięła, jeszcze bardziej niestandardowy, moduł plucia śliną przy
mówieniu. Podczerwieniła całą twarz i przyjrzała się jej krytycznie.
Czegoś brakowało... jakiegoś urozmaicenia. Wiedząc, że to jeszcze nie to,
o co naprawdę chodzi, zmasakrowała uzębienie postaci i wreszcie doznała
olśnienia. Brodawki! Wydobyła ropuchę z zestawu "Postaci zwierząt"
i wzięła z niej kilka plamistych brodawek. Przyłożyła jedną do twarzy
jegomościa i uznała, że nawet kolor może zostać taki, jaki jest, więc
dodała tylko włoski i z pietyzmem ulokowała gotowe brodawki na czole, pod
okiem i w kąciku ust. Zadowolona z wyglądu twarzy zajęła się resztą
jegomościa. Oczywiście postać z bazowego pakietu stanowiła całość ze swoim
ubraniem, ale Jola uznała, że nie ma sensu likwidować ubrania, skoro można
pokryć je warstwą ciała. Wymodelowała olbrzymi, przelewający się brzuch
i spore piersi, które od razu pokryła gęstwiną siworudych loczków; sporo
czasu poświęciła na zrobienie odpowiednio pulchnych pośladków i ud oraz
wykrzywienie nóg. Przy genitaliach zamyśliła się. Miała jeden mały,
cienki, pokryty plamami wątrobianymi członek, wyposażony, a jakże, w moduł
wzwodu, utrzymanego w identycznej konwencji. Gdyby robiła tę postać dla
własnej satysfakcji artystycznej, nie zastanawiałaby się ani sekundy - ale
robiła ją dla mężczyzny. Pozbawionego kompleksów, co prawda
i posiadającego mocno specyficzne poczucie humoru, ale...
  Przyjrzała się genitaliom ze standardowego pakietu "Części ciała".
Członki były w kilku rozmiarach, przy czym największy przekraczał
rozmiarami te, którymi dysponowali porno-modele. Jola uśmiechnęła się pod
nosem, zamykając pakiet i sięgając po pokraczny członek. Sama już nie
pamiętała, jak się nazywał ten daleki site, na którym go znalazła, ale to
nie było ważne. Liczyły się tylko dwie rzeczy: członek był na licencji
freeware i absolutnie - ale to w żadnym stopniu - nie przypominał
wymuskanych, przesłodzonych genitaliów, oznaczonych logiem Virtual Reality
Poland.
  Człowieczek był prawie gotowy. Jola dorzuciła jeszcze owłosienie na
dłonie, przy okazji skracając i pogrubiając palce, a paznokcie
upodabniając do połówek naparstków, dodała trochę jasnych piegów na
ramiona i uznała, ze jak na szybką robótkę to w zupełności wystarczy.
  Pamiętając o ukrytym w środku ubraniu wyjściowego ludzika poddała postać
działaniu optymalizatora struktury wewnętrznej; potem dodała kilka modułów
wzbogaconej animacji i przepuściła całość przez unikalny optymalizator
modułów, który wyhandlowała swego czasu od pewnego Japończyka. Wszystkie
te programiki nie umywały się nawet do efektów pracy fachowców w rodzaju
Ptifurka czy Toldka, ale z drugiej strony - pozwalały osiągnąć o niebo
lepsze efekty, niż te, które stosowane były w postaciach z komercyjnych
pakietów. Wreszcie wyłączyła shell i obejrzała całą postać w raw-shellu,
nanosząc drobne, kosmetyczne poprawki. W polu copyright umieściła swój
podpis i formułkę dedykacji "especially for my dear friend Piotr
<piotr.bien@unreality.games.pl>", do której podpięła program
zabezpieczający postać przed używaniem jej przez niepowołane osoby.
  Wróciła do shella, żeby ubrać postać. Nie zastanawiając się długo
wybrała czarną siatkową koszulę na ramiączkach, mocno wydekoltowaną, aby
uwidocznić piersi i zarost na nich oraz szare, workowate szorty,
odsłaniające koślawe kolana i krzywe, obficie owłosione nogi. Rozmiary
ubrań dopasowały się automatycznie. Na wierzch założyła drugi komplet
ubrania, który jej zdaniem pasował do postaci - skórzany przyodziewek
zdobiony futrem i rogaty hełm Wikinga. Przez chwilę kontemplowała gotowe
dzieło, testując jednocześnie mimikę. Cała gama obleśnych, złośliwych,
szyderczych uśmieszków płynnie przesunęła się po paskudnej twarzy,
upewniając Jolę, że ludzik jest sto razy bardziej realistyczny od
wszystkich postaci ludzkich z pakietów komercyjnych, a także bardziej
realistyczny od większości postaci zwierzęcych. Powinien doprowadzić do
rozpaczy wszystkich wielbicieli heroicznych postaci, mozolnie
dobierających im najbardziej niebieskie oczy bez wyrazu
i najkształtniejsze nosy, którymi nie można było smarkać - a zwłaszcza
powinien uradować przekorną duszę Piotra.
  Przyszło jej jeszcze do głowy, że jako Wiking ludzik powinien mieć brodę
i wąsy, ale one z kolei nie pasowałyby do wersji współczesnej. W ramach
kompromisu szybko dodała niechlujne, rzadkie bokobrody; niknęły one,
zbliżając się do brody, co dobrze komponowało się z ogólną ideą braku
włosów tam, gdzie byłyby najbardziej potrzebne. Zadowolona, spakowała
całość i przystąpiła do pisania listu do nowego właściciela postaci.

  Cześć, Piotrze. Jak widzisz, nie zapomniałam o Tobie, po prostu
czekałam na przypływ natchnienia. Obejrzyj ludzika i jeśli Ci się spodoba,
to jest Twój. Warunki jak zwykle, znaczy, jak będę czegoś chciała, to się
zgłoszę. Pa.

  Wysłała list wraz z postacią i znowu nie miała nic do roboty. Nic,
oprócz sprawdzania po raz setny konfiguracji prywatnych przeszukiwarek
i automatów śledzących. "Zawsze cię znajdę, Joly_FH". Teraz już wiedziała,
jak to robił. Nauczyła się bardzo dużo o sieci, odkąd zniknął -
wystarczająco dużo, żeby zrozumieć coś, co było oczywiste od początku: że
nie można znaleźć kogoś, kto się nie odzywa. Obracała tę beznadziejną myśl
na wszystkie strony, aż nagle złapała się na tym, że przegląda smętne
zwierzenia z Kącika Złamanych Serc, wsłuchuje się z upodobaniem w jakąś
koszmarnie sentymentalną piosenkę... I zobaczyła siebie samą z boku -
załamaną, bezbarwną, śmiertelnie nudną istotę, rozczulającą się nad sobą
i marzącą o kimś, kto odszedł w siną dal - i kto nie ma najmniejszego
zamiaru wracać. Plastyczna wyobraźnia podsunęła jej natychmiast wizje
przyszłości: pisanie rozpaczliwych listów do Kącika Złamasów i innych
grup, psychoanalizy, terapie grupowe według coraz to nowych systemów,
porady religijne w kolejnych sektach, których pełen był Internet... Wizja
była absurdalna; tak absurdalna, że Jola wybuchnęła śmiechem.
  W następnej chwili wzięła się za wprowadzanie jej w życie.

Drogi Kąciku Złamanych Serc
co robić mam kompletnie nie wiem
me życie legło w gruzach cierpię więc
tak jak to opisuje FAQ punkt siedem

  Po pierwszej zwrotce na chwilę zabrakło jej inwencji. Nie poddała się
jednak. Wypisała w słupku powody swojej rozpaczy oraz najskrytsze marzenia
związane z Carrambą, ściągnęła z sieci słownik rymów i użyła go do
zrymowania całości - w razie problemów posiłkując się liczebnikami
z kolejnych punktów wyimaginowanego FAQ lub żargonem sieciowym - po czym
wysłała efekt swoich wysiłków Bartkowi, muzykowi z teamu, z informacją, iż
oto ma przed sobą tekst nowego superhitu i żądaniem niezwłocznego
dorobienia do owego superhitu jakiejkolwiek muzyki.
  Nagłe ujrzenie siebie samej z boku sprawiło, że wyobraziła sobie także
Carrambę - siedzącego przed swoim komputerem, spokojnego i odprężonego,
zaglądającego z rzadka na sieć i nie znajdującego tam niczego, co
wymagałoby od niego porzucenia statusu leniwego obserwatora. Po raz
pierwszy od bardzo dawna poczuła, każdym nerwem, że Carramba jest
gdzieś-tam, po drugiej stronie sieci; poczuła go tak, jak dawniej -
i zareagowała, zanim jeszcze uświadomiła sobie do końca, co i dlaczego robi.
  Rozumienie i namysł przychodziły dopiero teraz. Carramba nie miał
zamiaru się odzywać; postanowił, że nie wróci na sieć, a Jola swoją
biernością pomagała mu realizować to postanowienie. Jej filtry i bezczynne
oczekiwanie były nieporozumieniem. Jeśli chciała, żeby wrócił, musiała
zrobić coś, żeby on także poczuł ją poprzez sieć - żeby poczuł ją
i zareagował, zanim zdążyłby pomyśleć.
  Bartek stanął na wysokości zadania: nie tylko dorobił zupełnie
przyzwoitą muzykę, ale też tkliwym głosem odśpiewał tekst; Jola dostała
gotową piosenkę po dwóch godzinach. Obśmiawszy się z niej, wysłała
nagranie na Usenet, do swojej ulubionej grupy szyderców. Teraz pozostawało
tylko czekać na reakcję - jednak humor poprawił się jej na tyle, że
odpisała na kilka listów, sprawdziła poprawność ostatnio wysyłanych
automatycznych odpowiedzi, umieściła nową postać Piotra w swojej witrynie,
w dziale "Postaci dedykowane - można testować tylko na miejscu - pod
groźbą sankcji, opisanych w regulaminie serwera Hell". Po głowie wciąż
tłukły jej się słowa "zawsze cię znajdę", ale teraz towarzyszyły im też
inne wspomnienia. "W sieci można udawać wszystko, z wyjątkiem tego, co się
naprawdę liczy. Nie możesz udawać inteligencji, poczucia humoru ani
błyskotliwości... złośliwości, przewrotności, ani całej reszty twojej
paskudnej, fascynującej osobowości. Ech, Jolu... Powiadają, że sieć jest
taka niezwykła, bo dla każdego wygląda inaczej. Wybierasz sobie shell,
scenografię, ludzi, z którymi będziesz się spotykać i takich, których
nigdy więcej nie zobaczysz. Tworzysz sobie własny, idealny świat...
Bzdury! Kiedy cię spotkałem, 90% ludzi miałem już w kill-file'u, resztę
znałem jak łyse konie, a mój idealny świat wyglądał jak wielka pustynia,
posypana popiołem. Zjawiłaś się i nagle na tej pustyni rozkwitła oaza..."
  Wspomnienia przerwał jej znienawidzony dzwonek. W realnym świecie
zbliżała się piąta po południu. Jej czas w sieci dobiegł końca. Musiała
wziąć szybki prysznic, przebrać się i nakryć do stołu, zanim chłopak
z restauracji przyniesie obiad. A potem czekała ją nuda rodzinnego
wieczoru... Oglądanie holowizji, albo rozmówki o planowanych zakupach,
wakacjach, wizytach u znajomych. Znów powróciła myśl o tym, jak to by było
wspaniale, gdyby mogła podstawić za siebie hologram, podłączyć do niego
talk-bota... Drugi dzwonek był znacznie bardziej natarczywy i Jola
wylogowała się wreszcie, chcąc uniknąć brutalnego wyrzucenia jej z sieci,
które następowało po trzecim dzwonku.

                              @>-`-,--

  Tej nocy długo nie mogła zasnąć. Opadły ją wspomnienia, równie wyraźne,
jak zapisy w archiwum - może dlatego tak wyraźne, że tyle razy przeglądała
te zapisy... Na pierwszym były miliony realistycznie zsymulowanych płatków
śniegu, wielkich jak mandarynki, nadlatujacych zewsząd
i uniemożliwiających zobaczenie nie tylko scenografii, ale nawet wirtualnych
pulpitów kontrolnych. Każda śnieżynka smutnym głosem snuła jakąś historię;
gdzieś u góry błyskały światełka alarmu, od czasu do czasu część śnieżynek
dezintegrował pojedynczy, poszarpany piorun, ale już za moment wszystko
ginęło w powodzi nowych śnieżnych płatków, mnożących się w zastraszającym
tempie.
  Jola na oślep próbowała znaleźć Exit na wirtualnym pulpicie, ale nic jej
z tego nie wychodziło. Spod zwałów koronkowych śnieżynek błyskały tylko
zarysy jakichś menu, budząc w Joli silne przekonanie, że zamiast poprawić
swoją sytuację psuje pracowicie ustawiane opcje. Wreszcie doszła do
wniosku, że jedyne, co może zrobić, to czekać - ale jak długo można
bezczynnie czekać w środku śnieżycy, choćby i wirtualnej? Znowu więc
spróbowała odszukać Exit, tym razem bardzo uważnie i czujnie, dokładnie
przypominając sobie wygląd konsoli... I nagle śnieżyca zniknęła, a zamiast
niej Jola zobaczyła bezkresną czarną płaszczyznę, z porozrzucanymi
gdzieniegdzie srebrzystymi prostopadłościanami, beczułkami i mnóstwem
innych dziwnych obiektów, połączonych ze sobą srebrzystymi nitkami...
Przypominało to trochę płytę główną komputera, którą widziała w jakiejś
reklamie - płytę główną sięgającą od horyzontu po horyzont.
  -  Cześć, Jolu Wróżko - usłyszała gdzieś z tyłu wesoły głos. - Ten
spamer Greetz odgrażał się, że jeszcze nam wszystkim pokaże, no
i dotrzymał słowa. Nie mam pojęcia, jak mu się to udało, ale ta burza
śnieżna przejdzie do historii.
  Jola odwróciła się i ujrzała coś w rodzaju obłoku, czy raczej
gwiazdozbioru, złożonego ze srebrzystych punkcików. Obłok miał kształt
sylwetki, domyśliła się więc, że w tym dziwnym shellu tak wyglądają
postacie ludzkie. Podniosła własną-wirtualną dłoń, żeby jej się przyjrzeć
i zobaczyła rzadką sieć srebrnych punktów.
  -  Co to za shell? - spytała bezradnie.
  Odpowiedział jej śmiech, pełen niedowierzania.
  -  Nie wiesz? Więc co tutaj robisz?
  -  Próbowałam się wylogować z tej burzy śnieżnej. Nie śmiej się ze
mnie... jesteś paskudny... zamiast mi pomóc, jeszcze mnie dobijasz. A może
jesteś kumplem tego Greetza i cieszysz się, kiedy widzisz kogoś, kto ma
kłopoty?
  -  Ach! Czy to aż tak bardzo rzuca się w oczy? Oczywiście masz rację...
Cieszę się, że wydaje ci się, że masz jakieś kłopoty. Od początku tej
burzy czekam tu na jakąś zbłąkaną Wróżkę, aby służyć jej pomocną dłonią,
silnym męskim ramieniem i dowolnymi innymi częściami ciała wedle
osobistych upodobań... Co prawda daleko ci do ideału zbłąkanej wróżki.
Interesujesz się tylko moim mózgiem, a właściwie informacjami w nim
zawartymi, ech, życie... Z głębi mojego rozczarowania powiem ci zatem, że
to nie jest shell w ścisłym znaczeniu tego słowa. To raw-shell czyli
szkielet wszystkich shellów trójwymiarowych, shell bazowy... Goła tkanka
sieci, że się tak obrazowo wyrażę. Nie można mieć kłopotów na tym
poziomie, bo tu wszystko jest widoczne jak na dłoni. Trzeba tylko umieć
patrzeć...
  Na kolorowych poziomach sieci szalała burza śnieżna, a w aksamitnej
czerni raw-shella Carramba uczył Jolę odróżniania programów od danych,
omijania martwych połączeń, interpretowania zapisów w polach tekstowych
postaci... Po trzech dniach stabilność sieci została przywrócona i wtedy
Jola dowiedziała się, że korzystając z pewnej odmiany shella High-VR można
jednocześnie widzieć realistyczne hologramy i wyświetlać sporą część
informacji z raw-shella.
  -  Popatrz... To jest właśnie Kolorowy IRC. Tutaj spotykają się ludki,
które łączą się z Inetem przez swoje holowizory - tak zwani holuzerzy. To
określenie techniczne; obraźliwy, i to okropnie, jest dopiero "holamer".
Holuzerzy nie mają klawiatur, tylko rękawice i mikrofony. Nie wiedzą
nawet, że używają shella High VR. Wydaje im się, że trójwymiarowe postacie
i dźwięk to jedyny sposób porozumiewania się z innymi. Nie mają kont na
serwerach, tylko mailboxy na dyskach swoich holowizorów. Nie mają pojęcia,
czego można się dowiedzieć, oglądając ich śliczne postaci w raw-VRshellu,
że o raw-shellu nie wspomnę. Są tak bezbronni, że wywalanie ich z sieci
jest poniżej czyjejkolwiek godności - oczywiście z wyjątkiem godności
innych holuzerów. Natomiast robienie im różnych drobnych dowcipów jest
dozwolone... nie pochwalane, ale tolerowane. Oczywiście trzeba poczekać,
aż taki jeden z drugim sam się podłoży, ale oni łamią netykietę
nagminnie...
  "Drobne dowcipy" dostarczały im zabawy przez kilka tygodni; potem na
serwerze Carramby była awaria, a kiedy spotkali się ponownie, Jola była
już kimś innym.
  -  Joly_From-Hell? Nie możesz używać tego przydomka, on jest
zarezerwowany... <joly_fh@hell.cyberspace>?! No to możesz, ale... Jakim
cudem załatwiłaś sobie konto na prywatnym serwerze Kościoła Szatana?
Nieee, nigdy nie wątpiłem, że jesteś piekielnie zdolna... Ale czy wiesz
przynajmniej, w co się wpakowałaś? Hihi. W wojnach shellowych sataniści
walczą "pod shellem", po stronie skrajnych konserwatystów, ramię w ramię
z adminami, scenowcami, programistami i młodszymi pracownikami naukowymi.
Masz konto na najlepszym serwerze z Super High VR, ale w sieć możesz wyjść
co najwyżej w basic-shellu. Kwestie bezpieczeństwa. Teraz już się nie
wykręcisz... Zero mikrofonu, witaj klawiaturo i będziesz musiała polubić
wszystkie moje najlepsze programy. Yeah! No i będziesz musiała się włączyć
w te zwariowane dyskusje religijne. Hihi. Chyba przemienię się na tę
okoliczność w katolika-fundamentalistę. Czekaj, jak to szło... "Gdybym
mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak
miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący..." Yeah! A spróbuj mi logicznie
udowodnić, że to bzdury, nie robiąc ze mnie jednocześnie cymbała...

                              @>-`-,--

  "CyberJoly Drim" AcidBarda, ze słowami Joly_FH, wzbudziła spodziewaną
wesołość "pod shellem", ale zamiast zginąć w mrokach zapomnienia, już
następnego dnia po usenetowej "prapremierze" pojawiła się w sieciowym
radiu Spox-Sama-Muzyka - i od tego dnia Jola słyszała ją codziennie,
a nawet kilka razy dziennie. Piosenka wdarła się na szczyt sieciowej listy
przebojów i utrzymywała się tam od pięciu tygodni; ale na tym się nie
skończyło. W postaci pirackich nagrań wydostała się z sieci i dobrze się
sprzedawała na bazarach oraz w przejściach podziemnych. Jola parę razy
widziała w autobusach jakichś szczeniaków z walkmenami na uszach,
bezgłośnie nucących refren "in rial lajf kwiaty tak szybko więdną, haneej,
pliz, wróć na sieć, chcę czuć, że jesteś ze mną". Najbardziej wstrząsnął
nią fakt, że szczeniaki wydawały się traktować tekst śmiertelnie poważnie;
równie poważnie, jak ona sama w chwili słabości potraktowała tę
beznadziejnie sentymentalną piosenkę, którą "CyberJoly Drim" miała
parodiować.
  Pewnego ranka Bartek, wyraźnie zbity z tropu, napisał jej:

  Dostałem właśnie propozycję nagrania naszego "dzieła" na normalnej
płycie. Qrde, żebym wiedział, to bym nie brał z dysku pierwszego lepszego
chłamu, który dawno miałem skasować... trochę bym się do tego przyłożył.
No nic. Honorarium musimy jakoś podzielić, any ideas względem procentów?
Aha - nie mów nikomu, że to była zgrywa. Znaczy nikomu, kto sam nie wie.
Te ludki z wytwórni chyba nie wiedzą... Tak czy siak wbij se do głowy, że
to jest nowoczesna ballada (kumasz? BALLADA) o romantycznej sieciowej
miłości. Dżizus, jaki ten świat jest porąbany!

  Jola podzielała to przekonanie, choć losy piosenki - a właściwie BALLADY
- mało ją obchodziły. Folder "carramba" wciąż pozostawał pusty i nie
wyglądało na to, aby dalsza kariera "CyberJoly Drim" miała wpłynąć na
zmianę tego stanu rzeczy. Jola uznała, że przegrała bitwę, ale nie wojnę
i przygotowała coś nowego - animację, która miała dotknąć Carrambę bardziej
osobiście. Dotknąć do żywego... a najlepiej zwalić z nóg.
  Najpierw chciała zrobić ją sama, nie troszcząc się o technikę wykonania,
ale kiedy po tygodniu wytężonej pracy Toldek przysłał jej formalne
pytanie, czy ma czas na nowe zlecenie, doszła do wniosku, że może nadać
swojemu prywatnemu przedsięwzięciu nieco więcej rozmachu. Odpisała
Toldkowi "No way! Chciałeś arta, więc robię design do arta". Potem przez
tydzień opędzała się od pytań, czy może już kończy; po tygodniu zdradziła
tytuł roboczy animacji, a przez następny tydzień udzielała strzępów
pseudoinformacji, w rodzaju "kolorystyka nie jest szczególnie
rozbudowana", "będą trzy kadry, NIE, to nie jest aluzja do Trójcy
Świętej", "w sumie nie wiem, czy muzyka jest potrzebna, o rany, no
przecież nie mówię, że się znam lepiej od ciebie, tak tylko się
zastanawiałam". Potem nadeszła jej kolej zadawania pytań, czy może już
ktoś kończy; z upodobaniem nękała tymi pytaniami najpierw Ptifurka
i Bartka, pracujących nad swoimi częściami równolegle, a wreszcie - z dziką
satysfakcją - Toldka. Olek, toucher, nie miał nic do roboty, gdyż animacja
przeznaczona była dla shella High VR.
  Nowe dzieło zostało wreszcie pomyślnie ukończone; od dwóch dni tkwiło
w głównej witrynie serwera Hell, całkowicie odnowionej przy tej okazji.
Zgodnie z polityką anty-autoreklamy serwera Hell nie rozesłano żadnych
oficjalnych informacji o zmianie witryny, jednak wieść o niej rozeszła się
lotem błyskawicy. Wyglądało na to, że w ciągu tych dwóch dni animację
obejrzała cała sieć - a w każdym razie wszyscy "spod sieci" - wszyscy,
oprócz Carramby...
  Jola sumiennie czytała wszystkie dyskusje na temat animacji, nawet te
ściśle techniczne, w których połowa terminologii była dla niej kompletnie
niezrozumiała. Trud przedzierania się przez techniczny żargon wynagradzał
jej fakt, że miejscami te fachowe dyskusje były bardzo zabawne: w pewnej
grupie humanistycznej krytykowano animację za "żerowanie na najniższych
instynktach", a oto w grupie koderów natrafiła na opinię: "Powiem krótko:
rewelacja. Trzy kadry, dopracowane co do piksela. 19 sekund, a wydaje się,
że nie można by tego upchać w mniej niż pół minuty. No i żeruje na
instynktach na dodatek".
  Czytanie dalszych opinii odłożyła na później, zauważając, że jedna
z aktywnych sesji talk-bota rozbłysła na czerwono. Był to sygnał, że
rozmówca powiedział coś, co wymagało interwencji Joli. Sytuacja taka
zdarzała się raczej rzadko - po rocznym uzupełnianiu talk-bot zbliżał się
do doskonałości. Zaciekawiona, zaczęła czytać zapis sesji od początku,
przewijając wypowiedzi talk-bota, które znała na pamięć:
  <Redakcja WzC> Czy to znowu ta maszynka do odpowiadania?
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> W pełnej krasie. Prywatny Talk-Bot
Joly_FH, wersja 0.18/031, miło mi Cię powitać. W większości shellów ta
informacja jest jawnie wyświetlana. Skoro jednak wolisz kolorowe,
trójwymiarowe, w pełni realistyczne złudzenia, nie powinno Ci sprawiać
różnicy, czy rozmawiasz z Joly_FH czy z maszynką - zwłaszcza, że w pewnym
sensie rozmawiasz jednak z Joly_FH. Jak dotąd nie usłyszałeś ani jednego
zdania, które nie byłoby jej autorstwa, a kiedy coś takiego nastąpi,
zmieni się również postać, którą widzisz.
  <Redakcja WzC> Sprawia mi to różnicę. Chcę rozmawiać z Joly_FH,
osobiście. To znaczy, nie osobiście, tylko... No, z Joly_FH, a nie z tobą.
Zrobiłem wszystko zgodnie z tą instrukcją, którą mi przysłałeś wczoraj.
Łączę się przez serwer, a nie bezpośrednio z siecią, poddałem się
procedurze autoryzacyjnej serwera Hell, wysłuchałem pogadanki na temat
satanizmu laveyowskiego, zobowiązałem się do przestrzegania dwóch
regulaminów... Jedyny zysk z tego wszystkiego jest taki, że połączenie
jest wyraźnie szybsze - ale czemu wciąż zgłasza się automat?
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> Czy naprawdę myślisz, że Joly_FH nie ma
nic lepszego do roboty, niż sto razy z rzędu odpisywać na te same pytania
tylko dlatego, że są one nowe dla tego, kto je zadaje? Dopóki pytasz
o coś, o co ktoś już pytał przed Tobą, dostajesz odpowiedzi, które ktoś już
słyszał. Sorry, no bonus.
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> I tak powinieneś się cieszyć, że
dostajesz konkretne odpowiedzi, a nie parę gigabajtów typowych pytań wraz
z odpowiedziami - tzw. FAQ, Frequently Asked Questions, których w sieci
jest mnóstwo, na różne tematy i które zwykle są wysyłane nowicjuszom,
zadającym jedno z tych pytań.
  <Redakcja WzC> Chcę przeprowadzić wywiad z Joly_FH. To będzie pierwszy
wywiad z nią dla Wiadomości z Cyberprzestrzeni.
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> Wywiad? Płatny?
  <Redakcja WzC> Nie.
  <Redakcja WzC> Nie masz nic do powiedzenia o wywiadach, za które nie
będzie pieniędzy?
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> A, czekasz na komentarz? Sorki,
zamyśliłam się. Już służę. Komentarz: ależ to życie jest po...dłe. Nie
dość, że chcesz przeprowadzić wywiad za darmochę, to na dodatek mam za
Ciebie wymyślać pytania?
  <Redakcja WzC> Jeszcze nie spotkałem tak denerwującej maszynki... Chcę
przeprowadzić wywiad z Joly_FH a nie z jej Talk-Botem!
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> Z przykrością konstatuję, iż mnie nie
doceniasz. Podobnie zresztą, jak wiele osób przed Tobą. Zadawaj pytania,
Redakcjo WzC. Jeśli zadasz takie, na które nie będzie gotowej odpowiedzi,
Joly_FH zostanie powiadomiona.
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> Uwaga na marginesie: odkąd się
poznaliśmy, już 8 razy w różny sposób zakomunikowałeś mi chęć
porozmawiania z Joly_FH (tak, jakbym ja Ci nie wystarczała, doprawdy
zaczynam być zazdrosna...). Otrzymałeś kolejno 8 coraz szczegółowszych
wyjaśnień. Niniejszym oświadczam, że moja cierpliwość jest na wyczerpaniu.
Możesz nawiązać do tego tematu jeszcze tylko raz w zwykłym trybie. Kiedy
zrobisz to po raz dziesiąty, wyślę Ci pełne FAQ na ten temat, zawierające
837 odpowiedzi, ilustrowane poglądowymi animacjami, z dołączonym
interaktywnym kursem pisania na 14 typach klawiatur komputerowych. Kiedy
zadasz to pytanie po raz jedenasty, przełączę się w tryb dysputy
filozoficznej i przedstawię Ci poglądy różnych filozofów na kwestie
komunikacji międzyludzkiej, ze szczególnym uwzględnieniem całkowitej
bezsensowności wszelkich prób podejmowania takiej komunikacji. Jeśli to
Cię nie przekona, zaczniemy się wspólnie modlić w intencji odmienienia
zatwardziałego serca Joly_FH. Następnie przewidziane jest odprawianie
rytuałów magicznych, których celem będzie zwrócenie uwagi Joly_FH na Twoje
pytania.
  <Redakcja WzC> A jeśli powiem, że mam list polecający od Andrzeja
Olczaka?
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> A ja mam słonia w karafce...
  Ostatnia wypowiedź ludka wyjaśniała, dlaczego talk-bot podniósł alarm.
Nazwisko męża znajdowało się prawie na samym początku spisu osób, których
listy polecające Jola respektowała. Wyżej był tylko Carramba.
  Chociaż zdążyła przeczytać prawie cały zapis tej sesji talk-bota, folder
"aolczak" wciąż był pusty, co mogło znaczyć dwie rzeczy: że ludek nie może
pojąć aluzji, albo że wysyłanie klasycznych maili jest dla niego trudną,
pracochłonną i wymagającą czasu czynnością.
  List pojawił się, kiedy zastanawiała się nad trzecią możliwością - że
żaden list polecający w ogóle nie istniał. Andrzej pisał:

  Kotq, pogadaj z tym ludkiem z WzC. Nazywa się Olgierd Kotlarski, jest
znajomym mojego szefa. Od dwóch dni próbuje się przebić przez Twojego
talk-bota. Szef spytał, czy nie mógłbym mu jakoś pomóc... "Jakoś" - dobry
żart. Nie obiecałem mu nic ponad to, że się do niego odezwiesz. Całuję.
Andrzej.

  Jola przełączyła talk-bota w tryb moderowany i napisała:
  <Joly_FH> Witam. O czym ma być ten wywiad?
  <Redakcja WzC> Czy to naprawdę Ty?
  W okienku pojawiła się odpowiedź talk-bota. Jola zatwierdziła ją.
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> Jeśli nie potrafisz odróżnić, czy
rozmawiasz z talk-botem czy z żywym człowiekiem, to po co zawracasz mi
głowę?
  <Redakcja WzC> Przepraszam. Ten automat jest niesamowity. Czy ktoś
przeszedł z nim całą tę procedurę, modły i rytuały magiczne? A może to był
tylko żart? Zresztą, nieważne. Chcę porozmawiać o "Niemożliwych
Kochankach".
  Talk-bot zaproponował odpowiedź "no to rozmawiaj, na co czekasz?",
jednak Jola uznała, że jeśli ludek nie ma zbyt wiele obycia w sieci, to
jego nerwy mogą tego nie wytrzymać. Wyświetliła odpowiedź na pytanie
anulowane przez pytającego i dopisała do niej kilka słów:
  <Joly_FH Talk-Bot ver. 0.18/031> Procedura naprawdę istnieje i jest dość
zabawna. W całości przeszło ją kilka osób, w tym Lucyfer
<lycyfer@hell.cyberspace>, bardziej znany jako Lucek, który parę razy
zagiął talk-bota w dyspucie filozoficznej (te miejsca zostały już
poprawione) oraz podesłał mi kilka dodatkowych rytuałów magicznych
o gwarantowanej skuteczności, przy okazji likwidujących łupież. Oczywiście
Lucek należy do tych osób, które muszą używać specjalnego wywołania, żeby
zgłosił się im talk-bot.
  <Joly_FH> Co Cię interesuje w "Kochankach"?
  <Redakcja WzC> Bardzo ciekawe... A co do "Kochanków". Ta animacja stała
się prawdziwym wydarzeniem ostatnich dni w sieci. Co prawda serwer Hell
nie udostępnia statystyk odwiedzin, nie można więc stwierdzić, ile osób
obejrzało tę "żywą rzeźbę", jednak za miernik jej popularności można uznać
ożywione dyskusje, które wywołała w Usenecie - miejscu towarzyskich
spotkań użytkowników sieci.
  Jola wcięła się w tekst, co nie byłoby możliwe, gdyby ludek używał
normalnej klawiatury, zamiast gadać do mikrofonu.
  <Joly_FH> Czy Ty cytujesz mi początek jakiegoś artykułu? Jeśli tak, to
mi go przyślij. Przeczytam sama. Zaoszczędzisz gardło.
  <Redakcja WzC> Rzeczywiście... Ale artykuł nie jest jeszcze skończony.
To tylko wstęp. Dalej jest opis animacji, bez komentarza i wniosków.
Wnioski chciałbym wyciągnąć po naszej rozmowie.
  <Joly_FH> Rozumiem. Dawaj to, co jest. Ja poczytam, a Ty tymczasem
popytaj talk-bota o Usenet... Może dzięki temu przestaniesz MNIE
uświadamiać, co to za zwierzę, a sam się czegoś ciekawego dowiesz.
"Miejsce towarzyskich spotkań", dobre sobie! Na Usenet wysyła się
wypowiedzi, które są głosami w dyskusji. "Miejsce spotkań" to już prędzej
IRC...
  <Redakcja WzC> Rzeczywiście, może się troszeczkę zapędziłem... To miał
być wstęp do pytania... Zaraz przyślę ten artykuł, ale uprzedzam, że to
wersja wysoce wstępna.
  Artykuł pojawił się po dłuższej chwili - wystarczająco długiej, aby Jola
zdążyła zauważyć pojawienie się w Usenecie nowej wypowiedzi Andrzeja
i nawet pobieżnie ją przejrzeć - przemyślenie odkładając na później.
  Odebrawszy artykuł, opuściła wstęp, który już mniej-więcej znała
i zabrała się za czytanie opisu animacji, ciekawa, jak odebrał go ktoś spoza
sieci.

  Początek animacji jest banalny - widzimy po prostu dwie najbardziej
standardowe postaci z najbardziej standardowego, darmowego pakietu
"Sylwetek ludzkich": Chłopaka_1 i Dziewczynę_1. Uśmiechając się jedynym
możliwym uśmiechem wyciągają do siebie ręce. Spontaniczny początkowo gest
zwalnia w miarę, jak dłonie zbliżają się do siebie - by zamrzeć, gdy
czubki palców dzielą już tylko milimetry. Chwila bezruchu, na gładkich
twarzach mina nr 3 "Brak wyrazu". Już wiemy, że to tylko shell High VR,
doskonałe złudzenie wizualne i słuchowe, pozbawione jednak symulacji
dotyku. Te kilka milimetrów to konieczny odstęp - jeśli zostanie
zmniejszony, to postaci zaczną się przenikać; złudzenie trójwymiarowości
pryśnie, a zaczną się zakłócenia. Jednak dłonie nie cofają się. Po chwili
bezruchu, bardzo powoli i ostrożnie, palce zaczynają się unosić - a dłonie
zbliżają się do siebie, tak, jakby przyciągał je niewidzialny magnes -
i dzieliła niewidzialna szyba.
  Shell gaśnie. Sylwetki są teraz dwoma obłokami srebrnych punkcików
w czarnej przestrzeni, zakończonymi mnóstwem kodów binarnych i pól
tekstowych. To raw-shell, podszewka sieci. Tu nie ma mowy o żadnych
złudzeniach. A jednak... Srebrne sylwetki obracają się dookoła siebie.
Widmowa dłoń chłopca przesuwa się ponad piersiami dziewczyny, które zdają
się stawać bardziej materialne pod tym quasi-dotknięciem. Dziewczyna sięga
do twarzy chłopca, łagodnie obrysowuje kontur jego szczęki - i teraz
widzimy wyraźnie, że pod jej dłonią srebrne punkciki zmieniają położenie,
porządkują się, gęstnieją, by wreszcie ułożyć się w czytelny, plastyczny
kształt - twarzy pełnej zachwytu. Kiedy usta widmowych kochanków zbliżają
się do siebie już nie myślimy o tym, co jest możliwe, a co nie...
  Nagle pole widzenia poszerza się. W centrum wciąż widzimy srebrne
sylwetki, ale rozrastające się, czarne tło odsłania realistycznie
zsymulowane dłonie na tradycyjnej klawiaturze - i twarz dziewczyny.
Prawdziwą, pełną bólu i tęsknoty twarz o trochę nieregularnych rysach,
z zadartym noskiem, piegowatymi policzkami i przymkniętymi powiekami.
Z kącika prawego oka do rozchylonych ust szybko spływa pojedyncza łza -
złożona ze srebrnych punkcików.
  I to już koniec tej przedziwnej animacji, w której złudzenia mieszają
się z rzeczywistością do tego stopnia, że srebrna łza na różowym policzku
dziewczyny wydaje się bardziej prawdziwa niż dłonie na klawiaturze.
  Napisano tysiące słów o złudzeniach sieci. Joly_FH zdaje się nam
mówić...

...że najbardziej złudne z nich wszystkich jest poczucie bezpieczeństwa.
Byłam tylko ja i moja klawiatura i wydawało mi się, że nic ani nikt nie
może mnie dosięgnąć. Kiedy się okazało, że jestem ja, moja klawiatura
i moje uczucia, było już za późno - dokończyła Jola w myślach. "Za późno" -
te słowa z całą jasnością uświadomiły jej, że animacja tkwi w sieci już
trzeci dzień. Wieczność. Przez chwilę poczuła w ustach smak popiołu, tak
jak wtedy, kiedy wysłała Carrambie ostatni list... Ostatni z listów, które
pozostały bez odpowiedzi. Opisała w nim swoje uczucia, tak dokładnie, jak
tylko była w stanie:

wczoraj byłam lekka jak wiatr
zrozumiałam, co w duszy mi śpiewa
porzuciłam rozsądek, zapomniałam świat
i dotknęłam gwiazdki z nieba

dziś codzienność mi ciąży jak głaz
dawnych marzeń odnaleźć nie mogę
wciąż bez reszty przepełnia mnie blask
w złotych kroplach wypływa spod powiek

  Teraz czuła się tak, jakby opuściła ją ostatnia kropla tego blasku...
a zamiast niego pojawiła się zimna determinacja.
  <Joly_FH> Możesz uznać, że jestem wprowadzona w tematykę artykułu. Co
chcesz wiedzieć?
  <Redakcja WzC> Jaki przekaz tak naprawdę niesie ta animacja... ludziom
z sieci?
  <Joly_FH> Czytałeś przecież dyskusje. Ona niesie przekaz... różny
przekaz, że się tak wyrażę. Każdy znajduje w niej coś innego i tak właśnie
powinno być. Bo to jest wieloznaczne dzieło. Zaraz Ci znajdę jakiś
przykład... O, choćby to: Urgent wrote: Seksizm, zwyczajny seksizm!
Zwróćcie uwagę, że ona jest szlachetna i uduchowiona, gładzi go po twarzy,
płacze i ogólnie przeżywa, a ten gościu interesuje się tylko jej biustem.
Normalka - gdzieżby tam facet mógł mieć jakieś uczucia. Przesłanie dzieła:
"tym draniom chodzi tylko-o-jedno". Bogu dzięki, że ten chłoptaś nie jest
pokazany na końcu, bo jak znam Jolkę, to byłby śliniący się satyr.
W najlepszym wypadku waliłby sobie... ehem, sorki za dosłowność, ale się
wkurzyłem. Nienawidzę cynizmu!
  <Redakcja WzC> Nie wiem... Być może się mylę, ale wydaje mi się, że ten
Urgent sam prezentuje sporą dawkę cynizmu, którego podobno nienawidzi.
Czemu przysłałaś mi akurat tę opinię? Czy uważasz, że Urgent prawidłowo
interpretuje to, co chciałaś przekazać?
  W interpretacji Urgenta widoczna jest pewna naiwność, która zdaje się
wskazywać na ogólny idealizm w odbiorze świata, ale pomysł z satyrem wart
jest rozważenia - zaczęła odpisywać Jola, jednak w porę się
zorientowała, że to nie jest wypowiedź na Usenet. Niecierpliwił ją już ten
wywiad... ostatnio w ogóle niecierpliwili ją ludzie spoza sieci. Skasowała
zaczętą odpowiedź; zamiast niej wpisała tekst zawierający cztery słowa
kluczowe, które powinny wystarczyć talk-botowi do włączenia się
w dyskusję.
  <Joly_FH> Jasne. Każdy odbiorca prawidłowo interpretuje dzieło. Na tym
właśnie polega wieloznaczność. Nie wiedziałeś?
  Przełączyła talk-bota z trybu moderowanego w zwykły. Wiedziała, że
dziennikarz będzie się starał nawiązywać do "Kochanków" i że talk-bot
skutecznie storpeduje te usiłowania, zarzucając go mnóstwem głębokich uwag
o marginalnej roli intencji autora w procesie percepcji dzieła sztuki. Na
wszelki wypadek zostawiła okienko z tą sesją talk-bota otwarte, zajęła się
jednak ponownym przeczytaniem wypowiedzi Andrzeja. Skoro Carramba się nie
odzywał, tylko to jej pozostało.
  Dyskusja nosiła tytuł "Zapalniczka to shiiit!!!"

> > de_Fibrylizator wrote:
> > > Zwyczajny shit i tyle! Utopce wywalają mnie jak chcą
> > > i tarzają się ze śmiechu! Ja tam chrzanię taki interes.
> > > Przesiadam się na nessie.
> > >
> Stasiek wrote:
> > Read The Fu...ntastic Manual. Oryginalna zapalniczka nie
> > wywala się od byelamy. Uśliczniłeś ją sobie to teraz masz.
> >
de_Fibrylizator wrote:
> A pewnie, że uśliczniłem. Przecież nie będę latał taką samą
> postacią, jak co drugi latawiec. Muszę się jakoś odróżnić,
> no nie? Właśnie dlatego utopce się śmieją. Ich nessie można
> kolorować jak się chce i nie wywala się, a każda zmiana
> w zapalniczce jest już krytyczna. Shit i tyle!
>
  Jako współautor pakietu postaci "Odlot", zwanego popularnie "latawcami",
chciałbym przede wszystkim podkreślić, że postać, o którą toczy się spór,
nie wchodzi w skład pakietu. W wersji handlowej znajduje się smok, który
może być bezpiecznie edytowany w trybie 100-undo-levels, dokładnie tak
samo, jak pozostałe 150 postaci tego pakietu - wśród których są, pozwolę
sobie przypomnieć, różne rodzaje owadów i ptaków, a także pegaz, centaur,
feniks, gryf, harpia i inne ciekawe istoty latające. Wersja wzbogacona
smoka, czyli smok ziejący ogniem (postać zwana przez dowcipnych
użytkowników "zapalniczką") była tylko roboczym eksperymentem i znajdowała
się na serwerze Virtual Reality Poland zaledwie przez dwa dni (niecałe;
dokładnie przez 43 godziny). Nie była reklamowana i prawdę mówiąc nie mamy
pojęcia, w jaki sposób zyskała tak szeroką popularność... Skoro jednak już
tak się stało, to chcę powiedzieć dwie rzeczy. Po pierwsze: VRP szczerze
ubolewa nad przykrościami, które spotykają użytkowników tej wersji smoka -
i nie ma tu większego znaczenia fakt, że przykrości te występują wyłącznie
wtedy, kiedy postać jest używana niezgodnie z przeznaczeniem, na tzw.
"dzikich" kanałach z tzw. "pomieszaną scenografią". Po drugie: doskonale
rozumiemy, że użytkownicy pragną nadawać swoim postaciom cechy
indywidualne i uważamy, że wszystkie nasze postaci powinny być stabilne
w każdych warunkach. Właśnie z tego powodu smok ziejący ogniem nie wszedł do
wersji handlowej pakietu - znajdzie się on jednak w nowej, rozszerzonej
wersji pakietu, która ukaże się na rynku niebawem.
  A po trzecie, już całkiem nieoficjalnie... Planujemy wprowadzenie kilku
nowych, atrakcyjnych efektów w innych postaciach pakietu - no i,
oczywiście, pojawią się zupełnie nowe postaci. Pomimo niefortunnych
perturbacji z "zapalniczką" wierzymy, że siła pakietu leży w różnorodności
postaci - wśród których, śmiem twierdzić, każdy internauta jest w stanie
znaleźć taką, która szczególnie dobrze pasuje do jego charakteru. Świat
istot latających nie kończy się na ziejącym ogniem smoku... aczkolwiek od
niego rozpoczniemy wzbogacanie tego świata.
  Pozdrawiam
  Andrzej Olczak <aolczak@vrp.pl>

  Jola przeczytała wypowiedź Andrzeja trzy razy, bardzo uważnie, usilnie
starając się dociec, po co powtarza on ogólnie znane fakty, czemu pisze
tak dużo, mętnie i o co mu właściwie chodzi. Wreszcie uznała, że cały
tekst służy wyłącznie kreowaniu image'u VRP jako firmy "o ludzkiej
twarzy", wrażliwej na problemy swoich klientów i otwartej na głosy
krytyki, płynące z sieci. Co prawda ten sam efekt można było osiągnąć,
pisząc jedno zdanie "Cierpliwości, nowa zapalniczka nie będzie wywalać się
od byelamy", ale zapewne przesadą byłoby oczekiwanie od przedstawiciela
VRP, piszącego na Usenet w godzinach pracy, że będzie wyrażał się po
ludzku.
  Zrezygnowała z odpisania Andrzejowi, wiedząc, że i tak nie doczekałaby
się odzewu na Usenecie - a wieczorem usłyszałaby po raz kolejny tę samą
śpiewkę: "Kochanie, o co ci chodzi? Przecież wiesz, że robię tylko to, za
co mi płacą, a płacą całkiem nieźle. Ty się możesz bawić w ekscentryczną
artystkę między innymi dzięki temu, że ja co miesiąc przynoszę do domu
wypłatę..." Nie chciała myśleć ani o zdroworozsądkowych argumentach
Andrzeja, ani o tym, co swego czasu mówił o VRP Carramba. Takie rozważania
zwykle przyprawiały ją o ból głowy.
  Zastanowiło ją zręczne prześlizgnięcie się obok tematu wprowadzenia
zapalniczki na sieć. Robocza wersja postaci nie miała szans znaleźć się na
serwerze VRP przypadkiem - tego akurat była pewna. Zrobili to celowo - po
co?
  Przejrzała całą dyskusję, jednak nie znalazła tam odpowiedzi. Przy
okazji upewniła się, że post Andrzeja został uprzejmie zignorowany, co
zresztą spotykało większość jego wypowiedzi. Wreszcie doszła do wniosku,
że musi osobiście zobaczyć, jak wygląda wojna shellowa z udziałem
zapalniczki. Przelogowała się na Hell4, jeden z buforowych serwerów,
pozwalających wchodzić do sieci w dowolnym shellu i włączyła shell High-VR
w wersji raw, pozwalającej widzieć zarówno hologramy w maksymalnej
dostępnej jakości, jak i większość informacji tekstowych, dołączonych do
postaci oraz elementów scenografii; swoją postać pozostawiła nieaktywną,
co pozwalało jej pozostać niewidzialną - i udała się na Oślą Łączkę,
największy i najbardziej zwariowany z dzikich kanałów.

                              @>-`-,--

  Określenie "wojna shellowa", choć używane powszechnie, nie było
adekwatne do tego, co działo się na holograficznych kanałach IRC-owych.
Prawdziwa wojna shellowa polegała na utrudnianiu życia użytkownikom innych
shellów. Gdyby Jola przełączyła swojego talk-bota w tryb tekstowy,
zmuszając użytkownika shella High-VR do czytania wiszących w powietrzu
literek, zamiast wysłać mu trójwymiarową postać, mówiącą zwykłym głosem -
byłby to agresywny akt wojny shellowej. Gdyby użytkownik shella
holograficznego wysłał Joli list w postaci, która nie zostałaby
automatycznie przekonwertowana na tekst - na przykład w postaci bitmapy -
to również byłby przejaw wojny shellowej. Na dzikich kanałach trwały
natomiast rozgrywki niewątpliwie bardziej widowiskowe, jednak zasadniczo
toczone przez użytkowników tego samego shella, a skierowane przeciwko
użytkownikom innych scenografii.
  Pierwszą holograficzną scenografią do IRC-a była "Kawiarenka" -
zwyczajne stoliki i krzesła, bar, podium dla orkiestry, orkiestra.
Postaciami były sylwetki ludzkie, nie więcej, niż dwadzieścia typów do
wyboru. Animacja była kulawa: postaci mogły tylko chodzić, siadać,
wykonywać kilka ruchów rękami i robić parę min. Użytkownicy potraktowali
"Kawiarenkę" jako ciekawostkę; pojawienie się wersji ulepszonej, w której
można było przebierać postaci w inne ubrania oraz zmieniać im włosy,
zaowocowało jedynie nadaniem całości slangowej nazwy "Domek Barbie".
  Potem pojawiła się "Dżungla" - ogromne drzewa, splątane liany,
strumienie, sznurkowe kładki, wiszące nad przepaściami - pełna rozmachu,
porządnie opracowana scenografia. Pochodziła z gry, która nie odniosła
sukcesu. Postaciami były tu lwy, tygrysy, mnóstwo odmian małp, kolorowe
ptaki, krokodyle i inne zwierzęta.
  Dżungla zrobiła furorę, w związku z czym natychmiast pojawiło się
mnóstwo innych scenografii, zwłaszcza różne wioski - afrykańskie,
eskimoskie, prasłowiańskie - oraz odpowiednie do tego zestawy postaci.
Wszystko to również pochodziło z niezbyt dobrze sprzedających się gier.
Scenografie funkcjonowały bezkolizyjnie przez kilka dni, aż do momentu,
kiedy ktoś z wioski eskimoskiej wpadł na pomysł, żeby porozmawiać sobie
z kimś z dżungli.
  Gry są odrębnymi światami, a sieć IRC-owa jest jedna... Kiedy małpa,
która w swojej dżungli kołysała się na ogonie na jakimś drzewie, pojawiła
się przed lodowym igloo jako Eskimos, wiszący w powietrzu głową w dół,
zaczęło się prawdziwe szaleństwo.
  Podekscytowani ircownicy natychmiast przetestowali, w co się zmieniają
postaci z jednej scenografii, kiedy się je przeniesie do innej; potem
doświadczalnie ustalili, że na danym kanale pojawia się taka scenografia,
jakiej używała osoba, zakładająca kanał; próby wprowadzenia na kanał
postaci z innej scenografii nie powiodły się, ale za to zdarzyła się
awaria jednego z serwerów, chwilowa niestabilność sieci... I oto w dżungli
pojawiły się stoliki i krzesełka z kawiarenki, a nad wielkim wodospadem
malowniczo zawisło podium dla orkiestry.
  Producenci scenografii próbowali jakoś nad tym zapanować, wprowadzając
pospiesznie poprawki do swoich produktów; administratorzy serwerów nie
byli tak naiwni - z miejsca umyli ręce, twierdząc, że odpowiadają jedynie
za poprawne funkcjonowanie swoich serwerów i ich bezkolizyjne
współdziałanie z resztą sieci, a nie za umeblowanie placyków zabaw
użytkowników - tym bardziej, że wszyscy użytkownicy, którym taka sytuacja
nie odpowiada, mogą założyć sobie własne kanały, z jednolitą scenografią,
wpuszczać na nie tylko zaproszone osoby i we własnym zakresie pilnować
porządku.
  Istotnie powstały takie kanały: kameralne, elitarne, dobrze
zabezpieczone... Natomiast dzikie kanały mnożyły się jak grzyby po deszczu
i trwała na nich bezustanna, radosna, pozbawiona wszelkich reguł wojna -
którą była w stanie przerwać jedynie niestabilność sieci. Niestabilność
była wyczekiwana z utęsknieniem; gdy się zdarzała, nawet najzaciętsi
wrogowie działali ramię w ramię, usiłując zrealizować wspólny, wielki cel:
założyć kanał, na którym pojawiłyby się jednocześnie trzy scenografie...
Niestety, mimo nadludzkich wysiłków, to marzenie wciąż pozostawało
nieziszczone.

                              @>-`-,--

  Ośla Łączka była szczególna: na pierwszy rzut oka wyglądała jak
jednolita scenografia, przedstawiająca podwodny świat. Dno oceanu nałożyło
się tu na powierzchnię ziemi świata istot latających. Dało to efekt
urozmaicenia rzeźby dna morskiego - i pozwoliło ptakom latać pod wodą tak,
jakby znajdowały się w powietrzu. Efekty sprzeczne z prawami fizyki były
szczególnie cenione w pomieszanych scenografiach, a ten, choć pozornie
drobny, na dużą skalę okazał się wyjątkowo widowiskowy. Obserwując
niegustownie pokolorowanego smoka, szybującego ponad płynącym na sposób
węgorza wężem morskim, Jola doznała przez moment dziwnego uczucia
odrealnienia - jakby znalazła się w świecie snu... Otrząsając się z tego
złudzenia, pomyślała, że gdyby wprowadzić na ten kanał scenografię
Kartaginy, to powstałaby prawdziwa Zatopiona Atlantyda.
  Nagle smok zionął ogniem w kierunku węża morskiego - a woda dookoła tego
ostatniego zagotowała się i zaczęła buchać kłębami pary. Nessie wydobyła
się z tego kotła, rzucając pod adresem zapalniczki wiązkę niecenzuralnych
pogróżek, smok rzucił się do ucieczki w obawie przed byelamą, a Joli
wyrwało się zdumione westchnienie.
  Wiedziała na pewno, że scenografie nie mogły oddziaływać na siebie; nie
w ten sposób... To było niemożliwe. Strumień ognia powinien pozostać
strumieniem ognia, dokładnie takim, jak w powietrzu. Ten efekt musiał
zostać zrobiony specjalnie - i wyglądać absurdalnie w prawidłowej
scenografii świata istot latających. Obłudny wywód Andrzeja o używaniu
zapalniczki w sposób niezgodny z przeznaczeniem był kłamstwem... Jola nie
dziwiła się wściekłości nessie - gdyby przeszedł przez nią zwykły ogień,
taki, który nie miał szans pojawić się pod wodą, byłby to zwykły efekt
pomieszanych scenografii. Gotująca się i parująca woda była natomiast
nieczystym zagraniem, ewidentnym aktem agresji, zniewagą, która wymaga
krwi...
  Krew. Wywalanie z sieci przy pomocy byelamy to był półśrodek, wyraz
bezsilności utopców. Krew natomiast... Która nessie nie chciałaby smagnąć
takiego bezczelnego smoka swoim wężowym ogonem i zobaczyć, jak w efekcie
pojawia się krew? Jola zreflektowała się, że właśnie planuje przeniesienie
tej absurdalnej wojny na wyższy poziom - bo przecież nessie nie doznawały
żadnego uszczerbku w wyniku ataków zapalniczek - ale natychmiast
zripostowała w myślach, że przecież smok też nie doznałby uszczerbku: krew
nie miałaby z nim większego związku, niż kłęby pary z nessie... Ostatnim
głosem rozsądku była refleksja, że przecież jest tyle gier, w których leje
się krew i po co przenosić to na kanały - a potem Jola włączyła własną
postać, która w każdej scenografii i w każdym shellu pozostawała taka
sama, i wysłała wiadomość prywatną do najbliższej, łączącej się przez
serwer, nessie, której ksywkę odczytała z pola adresowego:
  <Joly_FH> Cześć, Donica. Widziałam, co robią z wami te zapalniczki i nie
podoba mi się to. Uważam, że nessie też powinny móc robić kuku
zapalniczkom. W tym celu muszę się bliżej przyjrzeć zapalniczce. Powiedz
mi, skąd mogę ją wziąć.
  <Donica> I otworzyły się niebiosa i anioł zwiastował pannie Maryi...
Witaj, Joly_FH, aniele zemsty. W takim szlachetnym celu osobiście
dostarczę Ci choćby 10 zapalniczek. Świeżutkich, nie używanych... Powiedz
tylko, gdzie mam Ci je przysłać.
  <Joly_FH> Thnx, jedna wystarczy. <joly_fh@hell.cyberspace>.
  <Donica> Niezwłocznie się tym zajmę. A czy można spytać, co to będzie za
kuku?
  <Joly_FH> Jeszcze nie wiem dokładnie... Powiadomię Cię, jak będzie
gotowe. A Ty, mam nadzieję, powiadomisz innych utopców?
  <Donica> O, tak. Tego możesz być pewna.
  Nagle gdzieś z boku dobiegł Jolę szyderczy śmiech.
  -  A co to za lamerska postać? Ty, Joly_FH, do ciebie mówię! Nie stać
cię na normalną postać, że używasz takiej dziurawej? Co, komputerek za
słaby, wyrabia się tylko z dziadostwem z raw-shella?
  Jola zidentyfikowała natręta i sprawdziła pola tekstowe jego nessie.
Tak, jak się spodziewała, był to holamer, najprawdopodobniej przebywający
w sieci nie dłużej, niż tydzień. W innym wypadku zastanowiłoby go, jakim
cudem postać nie należąca do żadnej z dwóch scenografii, współistniejących
na kanale, w ogóle mogła się tu znaleźć.
  <Donica> Joly_FH, nie zwracaj na niego uwagi. To miejscowy przygłup.
Jeszcze parę dni temu latał na zapalniczce. Potem dorwał byelamę
w witrynce jakiegoś niedzielnego hakera i zaczęło mu się wydawać, że cały
Internet należy do niego.
  <Joly_FH> Normalka. No problem.
  -  Skąd tyle wsiowego lamerstwa przyłazi na porządny kanał? - dał znowu
znać o sobie holamer. Jola parsknęła śmiechem - a uznając, że biedaczkowi
należy się jakaś nagroda za tyle zaangażowania, ustawiła się naprzeciwko
niego i unieruchomiła swoją postać. Srebrna Nefretete wyglądała jak
sylwetka z raw-shella, dopóki się poruszała; pozostawiona bez ruchu
wypełniała się coraz większą liczbą srebrnych punkcików, aż wreszcie, po
kilkunastu sekundach, przypominała rzeźbę z litego srebra.
  Holamer spodziewał się jakiejś odpowiedzi na swoje zaczepki, więc
spokojnie czekał przez kilka sekund; kiedy już zrozumiał, co się dzieje,
gapił się jak zahipnotyzowany na coraz wyraźniejszą, coraz piękniejszą
kobiecą postać, wyłaniającą się z niewyraźnego obłoku jak Wenus z morskiej
piany. Jola odczekała do końca tego procesu, a potem powiedziała:
  -  Wsiowe lamerstwo przybyło tu wprost z satanistycznego serwera Hell.
Ale nie przejmuj się, już tam wracam.
  Wyłączyła postać. Srebrna Nefretete zniknęła z pola widzenia holamera
całkowicie nagle, jakby nigdy nie istniała.
  -  Czekaj - jęknął holamer.
  Jola uśmiechnęła się złośliwie. Na kanale dźwiękowym powiedziała cicho:
  -  Życzę miłego życia.
  Nie uznała za stosowne wspomnieć, że jest to formułka, informująca
o wrzuceniu kogoś do kill-file'a. Nie wątpiła, że Donica i inne utopce
chętnie mu to wytłumaczą.

                              @>-`-,--

  Bliższe oględziny zapalniczki wykazały, że Jola nie doceniła
pomysłowości Andrzeja. W swojej oryginalnej scenografii smok ział zwykłym
ogniem, a efekty specjalne pojawiały się jedynie wtedy, kiedy specjalny
programik, podpięty pod moduł ognia, wykrywał w kodzie ofiary logo
podwodnego świata. To odkrycie zmieniło pierwotny zamysł Joli. Chciała
wykonać po prostu dodatkowy moduł do nessie i udostępnić go wszystkim
użytkownikom tej postaci, aby doczepili go sobie do swoich postaci; nowy
pomysł wymagał tak głębokiej ingerencji w postać nessie, że była ona
równoznaczna ze zmuszeniem użytkowników do wymiany całej postaci. Po
namyśle Jola zrobiła zarówno dodatkowy moduł, jak i nową wersję nessie.
  Dodatkowy moduł, który można było błyskawicznie dopiąć do postaci,
rozpylał krew w wyniku zetknięcia się ogona węża z dowolnym fragmentem
kodu smoka. Miało to na celu umożliwienie pojedynków postaci
i uniemożliwienie chlapania krwią na prawo i lewo po zwykłym machnięciu
ogonem.
  Natomiast zmieniona postać, oprócz tego modułu, zawierała zmodyfikowane
pole copyright. Jola, jako autorka unikalnych postaci, wolała nie
instruować nikogo, kto sam tego nie wiedział, jak dokonuje się zmian
w polach copyright, ani, że w ogóle jest to możliwe. Oczywiście w przypadku
nessie sprawa była prosta: pole nie zawierało żadnych zabezpieczeń,
ponieważ ogromny pakiet "Podwodny świat" przeznaczony był do szerokiego
rozpowszechniania; nie istniała żadna możliwość, aby ktoś przypisał sobie
autorstwo którejś z postaci, a dokonywanie zmian było dozwolone.
  W polu copyright Jola zagnieździła wyspecjalizowanego wirusa, który nie
robił nic poza przyczepieniem się do obcego programu, dokonującego
odczytania pola copyright; do niego dopięła jeden ze swoich
niestandardowych programików użytkowych, służący do likwidowania
niepotrzebnych modułów animacji. Złośliwie pomyślała przy tym, że
w podwodnym świecie moduł ziania ogniem jest przecież całkowicie
niepotrzebny.
  Zabezpieczenia w polu copyright z natury swej były niewidoczne, Jola
wiedziała jednak, że fachowcy z VRP zrobią dokładną sekcję zmodyfikowanego
przez nią węża. Z myślą o nich, a zwłaszcza o Andrzeju, opatrzyła
zabezpieczenia swoim podpisem i dedykacją "for VRP with love", a także
cytatem z satanistycznej netykiety: "Jeśli ktoś uderzy cię w policzek,
kopnij go w drugi".
  Zmodyfikowaną nessie oraz dodatkowy moduł umieściła w swojej witrynie,
w dziale "Darmowe drobiażdżki dla każdego chętnego - bierz i baw się
dobrze", wysłała informację Donicy... i właściwie mogłaby uważać całą
sprawę za zakończoną, gdyby nie pewien fragment wypowiedzi Andrzeja, który
wciąż nie dawał jej spokoju. Przeczytała go jeszcze raz:

...wierzymy, że siła pakietu leży w różnorodności postaci - wśród
których, śmiem twierdzić, każdy internauta jest w stanie znaleźć taką,
która szczególnie dobrze pasuje do jego charakteru.

  Jola sprawdziła instrukcję do pakietu i materiały reklamowe. Nigdzie nie
znalazła wzmianki o postaci, pasującej do charakteru. A zatem musiała to
być wycieczka osobista.
  Wróciła jeszcze raz do wypowiedzi Andrzeja. Włączyła shell HVR, żeby
zobaczyć, w jakiej postaci wygłaszał te wszystkie nadęte frazesy -
i ujrzała pięknego, perfekcyjnie wykonanego, eleganckiego jastrzębia. Przez
chwilę przyglądała mu się bezmyślnie. Jastrząb był nie do zahaczenia.
Zupełnie nic mu nie mogła zarzucić. Już miała wyłączyć shell, kiedy
przypomniała sobie, że postać miała "pasować do charakteru" - i doznała
olśnienia. Oczywiście jastrząb pasował do charakteru Andrzeja, dokładnie
tak samo, jak wszystkie inne postaci z pakietu - ponieważ Andrzej nie miał
charakteru. Nie miał osobowości sieciowej, która wymagałaby specjalnej
postaci. Był jednym z tysięcy, mógł wziąć dowolną postać i czuć się w niej
dobrze. Natomiast Carramba... Carramba był wyjątkowy. Żadna z postaci
pakietu "Odlot" nie pasowałaby do niego. Były takie dosłowne i skończone,
ograniczone, bez polotu... a Carramba przemierzał sieć w raw-shellu,
szybki jak wiatr, nieuchwytny, zmienny, kolorowy, kapryśny...
  Sama nie wiedziała, kiedy zaczęła robić postać - ani jak to się stało,
że nagle dokładnie wiedziała, jak ma ona wyglądać. Popielata mgiełka,
przypominająca kłębek kurzu, z tą różnicą, że przetykana kolorowymi,
mrugającymi punkcikami, pojawiła się przed nią w jednej chwili, jakby
samoistnie - ale to był dopiero początek. Wiatr powinien być prawie
niewidoczny i nie mógł być nieruchomy. Jola wypróbowała wszystkie gotowe
algorytmy animacji, ale okazały się do niczego. Jej mgiełka musiała
rozciągać się i skłębiać zupełnie inaczej, niż woda czy ogień - aczkolwiek
z ognia przydałoby jej się specyficzne drżenie... Poszukała go, ale nie
znalazła - choć przecież doskonale pamiętała, że widziała kiedyś
wspaniałe, pomarańczowo-złote ognisko, pulsujące hipnotyzującym rytmem,
wyrzucające w górę iskry, które kreśliły świecące łuki na tle drżącego,
nocnego powietrza... Czegoś takiego właśnie potrzebowała dla wiatru
stojącego w miejscu. Rutynowo uruchomiła kilka procedur przeszukujących,
wciąż usilnie starając się przypomnieć sobie, gdzie widziała ten ogień.
Zmuszona do wysiłku pamięć przyniosła jej nowe szczegóły - polanę, drzewa,
twarz ojca... A zatem serwer nazywał się Earth, a animacja objęta była
bezwzględnym copyrightem. Jola zaklęła i półautomatycznymi procedurami
zaczęła robić ruchy wiatru od podstaw, klatka po klatce. Robota była
potwornie żmudna i nudna, więc w międzyczasie wymyślała dodatkowe efekty,
w rodzaju drżenia punkcików wewnątrz obłoku i specyficznych kształtów,
jakie mógł przybierać cały obłok.
  Kiedy skończyła babrać się z animacją, zrobiła sobie chwilkę przerwy.
Wypełniła pole copyrightu, wstawiając tam swój podpis i dedykację
"especially for my dear friend <carramba@dont.ask.stupid.questions>".
Zastanowiła się, jak to się stało, ze nigdy wcześniej nie zrobiła
Carrambie postaci - i doszła do niepokojącego wniosku, że w okresie, kiedy
spotykali się codziennie, nie zrobiła właściwie żadnej postaci godnej
uwagi, ani żadnego arta, nic zupełnie... za to była szczęśliwa.
  Uznając takie rozważania za bezsensowne, zabrała się za kolory.
Popielatość była dobra, aby oceniać kształty obłoku - ale wiatr powinien
być praktycznie niewidoczny. Rozjaśniła kolory tak, że były ledwie
widoczne, przypisała je do najszybszego tempa poruszania się animacji,
kolor przezroczysty przypisała postaci całkowicie nieruchomej, a resztę
załatwiła funkcją płynnego przejścia z jednego koloru do drugiego,
uzależnioną od tempa poruszania się postaci. Następnie zaczęła testować
postać w ruchu i dokonywać ręcznych korekt. Najbardziej niepokoiła ją
postać nieruchoma - obawiała się, czy nie będzie ona zupełnie niewidoczna;
w końcu uznała jednak, że subtelny efekt drżenia obiektów za postacią jest
wystarczająco widoczny, tym bardziej, że postać używana przez człowieka
rzadko kiedy pozostaje całkowicie nieruchoma.
  Pozostawała jeszcze kwestia udźwiękowienia postaci. Proste rzeczy Jola
robiła sama, ale dźwięk dla wiatru z pewnością nie był sprawą banalną. Tu
potrzebny był artysta... Zanosząc modły do bliżej niesprecyzowanych sił
nadprzyrodzonych, aby Bartek nie żywił do niej żalu o BALLADĘ, Jola
wysłała mu wiadomość:
  <Joly_FH> Bartek... Potrzebuję pewnego drobiazgu. Podkładu dźwiękowego
do nowej postaci. Ta postać to... ehem... wiatr. To znaczy, mam nadzieję,
że wyszedł mi wiatr, a nie dym czy coś w tym rodzaju, ale w sumie sama już
nie wiem. Chciałabym, żeby szumiał głośniej, kiedy leci szybciej
i ucichał, kiedy staje w miejscu, ale nie ma cichnąć zupełnie tylko tak
prawie. Zrobisz? Pliiiz. Acha... spieszy mi się.
  Odpowiedź przyszła po niespełna godzinie.
  <AcidBard> WIATR? Pokaż!
  Jola wysłała mu postać. Bartek odezwał się znowu po 10 minutach:
  <AcidBard> Łał. Postać jest cool - Dżizus, bardziej, niż ql, ale ta
dedykacja, błeee... Dla Carramby? Przecież on wyniósł się z sieci już
chyba z rok temu. Zrobiłaś takie cudo po to, żeby stało bezczynnie
w witrynie? Następny Bazaltowy Diabeł? Chyba masz źle w głowie!
  <Joly_FH> Marudzisz. Lucek używa Bazaltowego Diabła rzadko, ale jak już,
to robi z tego przedstawienie, o którym holudki opowiadają sobie
tygodniami. I w ogóle o co Ci chodzi, to jest kultowa postać, każdy by
chciał mieć taką, a im mniej osób ją widziało, tym bardziej jest kultowa.
No a ten wiatr to ma być też coś takiego, tylko... Nie umiem Ci tego
wytłumaczyć. Kurczę, weź się wczuj, w końcu jesteś artystą, co nie?
  <AcidBard> Ty mi tu nie wyjeżdżaj z artystą. Jestem uczciwym muzykiem,
ale na pewno nie jestem ślepy. Mam się wczuć? W co, przepraszam bardzo?
Najpierw zrobiliśmy piosenkę, znaczy tę, no, balladę. Potem animację.
A teraz to. W co ja mam się do cholery wczuć i z jakiej niby racji?
I dlaczego tylko ja? Poślij toto Ptifurkowi, podrasuje Ci animację. Poślij
Olkowi, bo czemu niby wietrzyk ma być pozbawiony możliwości pobuszowania
sobie w symulatorach seksu? Qrde, nie da się ukryć, to jest drugi
Bazaltowy Diabeł, tyle tylko, że sto razy lepszy. Nie tknę go nawet
dwumetrowym kijem, dopóki Toldek nie dowie się o wszystkim. To moje
ostatnie słowo. I co Ty na to?
  <Joly_FH> W życiu nie słyszałam bardziej bezsensownej przemowy. Dobra,
niech Ci będzie. Zaraz skontaktuję się z Toldkiem.
  <AcidBard> Teraz go przecież nie złapiesz. Nic nie wiesz? A, no tak,
robiłaś postać. Wszyscy admini są zajęci. Ścigają Greetza, tego spamera,
który swego czasu zalał cały polski Usenet, IRC-a i połowę prywatnych
skrzynek mailowych spamem antysądowym. Pamiętasz tę historię?
  <Joly_FH> Greetz? Czy to ten od śnieżycy?
  <AcidBard> Dokładnie. Rozwodził się z żoną, sąd mu odebrał prawa do
dzieci, no i postanowił poinformować cały świat o swojej krzywdzie. Został
skutecznie odcięty od sieci, ale przed chwilą, znaczy jakąś godzinkę temu,
te antysądowe śmieci pojawiły się w głównej witrynie Lex. Sam Greetz taki
dobry nie jest, musiał się skumać z jakimś hackerem. No i stąd to
poruszenie. Najsławniejszy spamer wszechczasów plus hacker skuteczny jak
widać, na tyle dobry, że nikt o nim nie słyszał, na tyle twardy, że się
nie podpisał... Nie wiadomo, co jeszcze knują. Niektóre serwery
profilaktycznie zawiesiły niektóre usługi, a Toldek, jak na paranoika
przystało, odciął Hell kompletnie. Zostawił wam tylko wyjście w no-shellu,
a sam poleciał łapać Greetza. Znaczy może złapią go inni admini, ale mścić
się będzie Toldek, bo on nie ma nad sobą szefa ani żadnych głupich
regulaminów. Tylko netykietę Hell.
  <Joly_FH> Uff... Znaczy teraz gadamy przez no-shell? No niby faktycznie,
ja widzę raw-shell, ale transfer plików z niego nie korzysta... To co, mam
czekać, aż Toldek załatwi Greetza? To może potrwać.
  <AcidBard> Nie. Zgodziłaś się, to mi wystarcza. Przecież wiadomo, co
powie Toldek... Hihi. Przemówi Ci do rozumu. Zabieram się do roboty. Jaki
ma być filtr do głosu?
  <Joly_FH> Nie zastanawiałam się. Co pasuje do wiatru? Szept, prawda?
Przytłumiony, lekko schrypnięty, o właśnie, schrypnięty na wietrze... To
nie ma wiele sensu, ale będzie się dobrze kojarzyć, a w końcu jedziemy na
skojarzeniach, no nie? A skoro o skojarzeniach mowa, to właśnie sobie
uświadomiłam, że mam doskonałą próbkę takiego głosu. Jeśli podejdziesz do
tego czysto zawodowo i przysięgniesz, że skasujesz ją po zrobieniu filtra,
to Ci podeślę.
  <AcidBard> Przysięgam. Dawaj.
  Jola wysłała mu plik z fragmentem odpowiedniego nagrania - a potem był
już czas na wylogowanie się.
  Andrzej pojawił się w domu z bukietem róż. Uśmiechał się, ale to, co
miał do powiedzenia, nie było specjalnie przyjemne.
  -  Kotku, naprawdę jestem pod wrażeniem. A moi koledzy mało z krzeseł
nie pospadali, kiedy zobaczyli, jak to zrobiłaś. Załatwiłaś nas, nawet nie
dotykając zapalniczki. Obróciłaś przeciwko nam nasze własne, wredne
sztuczki. Nie złamałaś netykiety, żadnych praw autorskich, niczego...
Majstersztyk. Ale... Proszę cię. Nie rób więcej takich rzeczy.
  -  Jasne - odpowiedziała Jola. - Jasne. Możesz być spokojny. To był
ostatni raz. Jutro wrzucę sobie całą domenę vrp do kill-filtra, żeby mnie
nie kusiło. Jedz obiad, bo wystygnie.
  W nocy śniło jej się, że jej komputer wybucha, że traci konto na Hell,
że resztę życia spędza na gotowaniu obiadów i sprzątaniu mieszkania.
Obudziła się o piątej rano, zlana potem. Andrzej uśmiechał się przez sen,
więc uznała, że śni mu się to samo.

                              @>-`-,--

  Kiedy się zalogowała, czekała już na nią wiadomość od Toldka.
  <Witold.G> Cześć, słoneczko. Przez całą noc kodowałem coś po prostu
niewiarygodnego. Postać, której prawie nie widać, prawie nie słychać, ale
trudno oderwać od niej wzrok. I która zmienia sieć dookoła siebie, tak
jakby... Ech! Takie rzeczy potrafię opisać tylko w assemblerze. Mam
pytanie. Podobno chcesz postawić Wietrzyk w witrynie, żeby latał sobie
w kółeczko?
  Wiadomość została nadana przed blisko godziną, ale połączenie wciąż było
aktywne. Toldek czekał on-line na odpowiedź.
  <Joly_FH> Toldek, wiesz, że Cię lubię, dobro teamu cenię sobie ponad
wszystko i podobne etcetery. Ale to jest postać dedykowana i postacią
dedykowaną pozostanie.
  <Witold.G> To jest poza sporem. A na ile oceniasz szanse zgłoszenia się
właściciela po tę postać?
  <Joly_FH> Zero procent. A bo co?
  <Witold.G> Czemu zaraz tak? Joluś, złotko... Ja przecież chcę Ci pomóc.
Widzę, co robisz... Może jestem tylko prostym adminem, ale zanim
przyszedłem na Hell, przeczytałem dokładnie Biblię Szatana. Zwłaszcza
rozdział o magii. Definicja dawała do myślenia. "Zmiana sytuacji lub
wydarzeń zgodnie z własną wolą, której dokonanie przy zastosowaniu ogólnie
przyjętych metod byłoby niemożliwe". Piosenka i animacja to były
Wyobrażenia, prawda? Ale Wietrzyk jest czymś więcej... Jeśli w ogóle
istnieją na tym świecie jakieś czary, to wyglądają właśnie tak. Jednak
odprawiając Rytuał nie należy zapominać o dobraniu najwłaściwszego
miejsca, czasu i sposobu. No i właśnie ja chciałem o tym sposobie. Wystaw
Wietrzyk w witrynie, jak najbardziej, ale z troszeczkę innym
zabezpieczeniem. Niech każdy, kto zechce, potestuje go sobie na sieci,
powiedzmy przez 15 minut. A potem, jeśli to nie będzie Carramba - ten
prawdziwy <carramba@dont.ask.stupid.questions>, który jest przecież
jednoznacznie zapisany w anon-remailerze Hell - to postać się rozwali. Co
o tym myślisz?
  <Joly_FH> Myślę, że ten serwer rzuca Ci się na mózg. Nagle nawróciłeś
się na satanizm? Bo ja nie. Nie odprawiam żadnych rytuałów. Ta magia to
bzdury... zresztą i tak nie działa. Ech. Masz już gotowe to zabezpieczenie
na 15 minut, prawda?
  <Witold.G> Prawda.
  <Joly_FH> No to szkoda, żeby się zmarnowało... Dzięki.
  <Witold.G> Drobiazg.
  Postać i zabezpieczenie tkwiły we wspólnym katalogu teamu - a w folderze
"znajomi" czekał list od Bartka.

  Masz swój cholerny szum wiatru. To nie było takie proste. To znaczy
właściwie było, ale ta Twoja próbka mnie rozłożyła. Carramba szepczący
wyznania miłosne... Dżizus Krajst! Faktycznie wdepnęłaś w niezłe gówno.
Jakbym posłuchał tego więcej, sam bym się w nim zakochał. Spox, skasowałem
natychmiast po zrobieniu filtra. Zresztą bałbym się trzymać na dysku taki
gorący towar, hihi. Do podkładu domieszałem trochę szumu morza,
pohukiwanie sów i dzwoneczki. Nie przejmuj się, wcale nie brzmi
rzygotwórczo, bo praktycznie tego nie słychać. To tylko taki pogłos,
z bardzo daleka. Coś jakby echo, a właściwie echo echa. Czasami wiatr
przynosi takie coś. Zresztą nieważne, sama zobaczysz.
  Ale powiem Ci coś... Wczuwałem się jak kto głupi, żeby wykombinować Ci
ten podkład, no i przypomniała mi się pewna Rusałka namber fajw. Która dla
mnie była numerem jeden. I która w końcu okazała się facetem. Fuck. Fuck!
Masz po niej ten szum wiatru i nie proś mnie więcej o takie rzeczy,
OK?

  Jola uruchomiła ścieżkę dźwiękową wiatru. Słuchała wspomnień Bartka -
wspomnień o Rusałce, zamienionych w melodyjne szumy, dalekie echa
i łagodne szelesty - a z jej pamięci z nieznośną dokładnością wypływały
słowa: "Nieprawda! Wcale nie mówię tego wszystkim dziewczynom. Właściwie
to żadnej... tylko jednemu facetowi. Sam nie wiem, jak do tego doszło.
Nudziłem się, polazłem na Dziką Plażę... jako Rusałka #5. Chciałem się
tylko powygłupiać. Napatoczył się ludek, zaczęliśmy gadać, on był
dowcipny, ja parodiowałem naiwne panienki, no, bawiliśmy się świetnie, na
zupełnym luzie. Potem coś się zaczęło dziać... Nieee, nie dobierał się do
mnie, zresztą szkoda, bo tego bym nie przegapił. Trudno byłoby przegapić,
szczególnie, że on był psem. Po prostu coś zaiskrzyło. No wiesz, na
poważnie. Tylko, że kiedy to do mnie dotarło, było już za późno... Za
późno, żeby mu powiedzieć, że to tylko żarty. Nie chciałem go
skrzywdzić... Zdążyłem go polubić. Nie wiedziałem, co robić, więc zrobiłem
najgłupszą możliwą rzecz. Powiedziałem sobie "a co tam, to tylko sieć"
i brnąłem dalej. Potem się wydało. On sprawdził parametry konta, którego
wtedy używałem... gdyby od tego zaczął, nie byłoby problemu, gdybym ja je
sfałszował, też. Nie wiem, czemu tego nie zrobiłem. Chyba nie przyszło mi
do głowy. Udawałem i nie udawałem, za każdym razem mówiłem sobie, że to
już ostatni raz, że dziś powiem mu prawdę, to wszystko było takie... Ehh.
Kiedy się wydało, zmieniłem konto i ksywkę i zacząłem życie od nowa,
zresztą on chyba też, bo więcej go nie spotkałem. Już jako
<carramba@dont.ask...> przysięgłem sobie, że nie będę się wdawał w romanse
na sieci, żadne. I dotrzymałem słowa. Nie, kotq, mylisz się. Z Tobą nie
romansuję na sieci. Ciebie kocham naprawdę."
  "Fuck. Fuck!" powtórzyła Jola za Bartkiem. Słowa Toldka o tym, że jeśli
istnieją czary, to wyglądają właśnie tak, natrętnie tłukły jej się po
głowie.
  Zajrzała do pola copyright postaci. Wkleiła logo teamu przed swoją
ksywkę i wpatrzyła się w formułkę dedykacji. "Especially for my dear
friend" brzmiało banalnie, jednak "Especially for love of my life" byłoby
zbyt melodramatyczne. Wreszcie uznała, że jeśli postać nie przemówi do
Carramby, to na pewno nie zrobi tego dedykacja. Skasowała wszystkie
ozdobniki i zostawiła tylko to, co było niezbędne do podpięcia
zabezpieczeń: "For <carramba@dont.ask.stupid.questions>". Zabrzmiało to
nadspodziewanie dobrze.
  Uruchomiła gotową postać w wersji demo i przyglądała jej się, próbując
wmawiać sobie, że szuka jakichś przeoczeń, niedociągnięć albo czegoś w tym
rodzaju. Jednak postać była skończona, całkowicie i bez reszty skończona.
Nic nie można było w niej poprawić - pozostawało tylko umieścić ją
w witrynie.
  Jola zwlekała. Dopóki Wietrzyk nie pojawił się w sieci, mogła mieć
nadzieję. Mogła przypominać sobie słowa Bartka i Toldka i łudzić się, że
wobec takiej postaci Carramba nie pozostanie obojętny. Mogła starać się
wierzyć w tchnące siłą i pewnością słowa rytuałów magicznych. Mogła
marzyć... To były ostatnie chwile, kiedy jeszcze mogła marzyć. Wiedziała,
że kiedy tylko umieści Wietrzyk w witrynie, pojawi się rozpaczliwe
przeczucie klęski, a nadzieję zastąpi bolesna świadomość, że automatom
sondującym Carramby wystarczy godzina, żeby odszukać w sieci każde nowe
pojawienie się ksywki Joly_FH. Po premierze animacji czekała - oszukiwała
się - przez ponad dwa dni. Tym razem zdusiła wszelkie nadzieje jeszcze
przed umieszczeniem Wietrzyka w witrynie - a kiedy wreszcie sie tam
znalazł, dedykacja w polu copyright głosiła: "For
<carramba@dont.ask.stupid.questions>. Just remember: Ju kan onli liw
tłajs."
  Teraz potrzebowała informacji. Bardzo specyficznych informacji, które
posiadał tylko jeden ze znanych jej ludzi - gracz, który od kilku miesięcy
nie opuszczał najwyższego poziomu jednej z najtrudniejszych gier. Na
szczęście gra była dostępna przez serwer Unreality, a admin tego serwera
był Joli coś winien.

  Cześć, Piotrze. Właśnie wpadł mi w ręce mały modulik pierdzenia,
który dobrze by pasował do Twojego nowego ludzika. W kilku tonacjach, do
podczepienia w odpowiednim miejscu. Chcesz?

  Odpowiedź przyszła po niespełna dwudziestu minutach.

  Jezusmaria, Jolka, mało z krzesła nie spadłem, jak zobaczyłem tego
Bohaterskiego Wikinga. Cu-deń-ko. Dawaj natychmiast to pierdzenie, sam se
podczepię. Skądeś wytrzasnęła takiego... eee... wacusia? Pokraczniejszego
w życiu nie widziałem. A, co za to chcesz?

  Jola poczuła ulgę. Sprawa członka lekko ją niepokoiła - wyglądało jednak
na to, że jej wybór okazał się strzałem w dziesiątkę.

  Jak Ci się nie podoba wielce nadobne przyrodzenie przedmiotowego
ludzika, to weź se średni rozmiar z pudełeczka VRP. Chociaż nie, średni
rozmiar jest chyba dłuższy od nogi ludzika, wlókłby się za nim po ziemi...
Nie pamiętam, skąd go wzięłam. Dziennie przeglądam po dwa sajty
najmarniej, od dwóch lat. Jak coś jest free, to nie notuję, skąd biorę.
A chcę za niego (znaczy za całego ludzika, ofkorz...) kody nieśmiertelności
i jakąś super-broń do Cthulu.

  Tym razem odpowiedź przyszła natychmiast - nie listem, ale on-line -
i natychmiast wyświetliła się w okienku wiadomości. Piotr należał do tych
osób, które musiały używać specjalnych sztuczek, jeśli chciały porozmawiać
z talk-botem Joli.
  <Piotr.Bien> Zwariowałaś? Gracze by mnie zjedli.
  Jola zaczęła odpisywać, ale zanim zdążyła wysłać wiadomość, pojawił się
nowy message:
  <Piotr.Bien> Zresztą, czekaj. Tak mnie zaskoczyłaś, że zgłupiałem. Po co
TOBIE kody? Powiedz, że chcesz obejrzeć grę, żeby zrobić nową postać.
Pójdzie z Tobą 10-ciu i ubiją wszystko, co Ci wejdzie w drogę.
  <Joly_FH> Myślałam o tym. Nawet wymyśliłam, jak się w końcu wykręcić od
zrobienia tej postaci - ale ten sposób wymaga czasu i pół sieci by
wiedziało... A może mógłbyś mnie wpuścić od razu na najwyższy poziom?
Muszę pogadać z jednym takim, który tam siedzi non-stop.
  <Piotr.Bien> Nareszcie gadasz do rzeczy. Powiedz jeszcze, który to,
a najlepiej - czego od niego chcesz. Na pewno można to załatwić inaczej.
  <Joly_FH> Zanni. Nie chciałbyś wiedzieć, czego od niego chcę.
  <Piotr.Bien> Jezu. Naprawdę nie chciałbym wiedzieć? To współczuję.
Zanni... On mieszka w Warszawie. Dam Ci link do spamerskiej bazy
adresowej, tam znajdziesz jego personalia. Adres jest w zwykłej książce
telefonicznej. Aha, jest jeden problem. On mieszka sam. Nie masz co liczyć
na to, że rodzina odbierze telefon i odciągnie Zanniego od kompa, żeby
z Tobą pogadał. Musisz sobie poradzić inaczej. Osiedle i mieszkanie są
zamykane tym najnowszym systemem elektronicznym, który reklamują jako
nie-do-przełamania. Kody łamiące są w pewnej mało znanej witrynie
phreakerskiej... której namiary też mogę Ci podać.
  <Joly_FH> Mam się włamać do jego mieszkania w real life? Zwariowałeś?
  <Piotr.Bien> Ściśle rzecz biorąc, ja zaproponowałem Ci tylko dwa linki
do publicznie dostępnych miejsc w sieci. W razie czego tak się będę
tłumaczył w sądzie. A uczciwie - to jedyny sposób. Widzisz, tam, gdzie
siedzi Zanni, kody nieśmiertelności nie działają. Mogę Cię wpuścić, ale
wylecisz natychmiast. A ja będę miał kłopoty.
  <Joly_FH> Szlag.
  <Piotr.Bien> Ano. Czy to musi być Zanni? Jesteś pewna?
  <Joly_FH> Tak. Dobra, dawaj te linki.
  <Piotr.Bien> Zaraz Ci przyślę. Powodzenia. Aha, widziałem Wietrzyk. Nie
jest w moim guście, ale... Aż mnie zatkało.
  <Joly_FH> Thnx...

                              @>-`-,--

  Włamanie w real life to coś zupełnie innego, niż sieciowe zabawy. Jola
rozważała ten pomysł ze wszystkich stron. Wiedziała, że kiedy już powie
Zanniemu, kim jest, problem, jak go dopadła, przestanie istnieć. Nigdy się
specjalnie nie przyjaźnili, ale wymienili wystarczająco wiele listów,
wystarczająco często wspierali się w sieciowych rozgrywkach, żeby Zanni
miał pewność w najważniejszej kwestii: że Jola może złamać literę
netykiety, ale nie jej ducha.
  Poczuła się trochę nieswojo, kiedy sobie uświadomiła, że myśli
o włamaniu do czyjegoś mieszkania jak o złamaniu netykiety. Carramba ją
ostrzegał, na samym początku... "Sieć to nałóg. Ciężkie, cholerne
uzależnienie, które zmienia Twój sposób myślenia. Nieważne, czy grasz po
20 godzin dziennie w Cthulu, czy logujesz się w raw-shellu... W raw-shellu
to po prostu trwa dłużej, ale działa tak samo. Po jakimś czasie przestaje
mieć znaczenie, że konwertujesz sobie głosy na tekst i wciąż widzisz swoje
ręce na klawiaturze. Nie wiem, jak mam Ci to wytłumaczyć... Na jednym
sajcie krakerskim widziałem taki tekst: you can logoff, but you can never
leave. I to jest to - bo w końcu dochodzi do tego, że nie musisz nawet być
zalogowana. Idziesz ulicą albo jedziesz autobusem, ale wciąż myślisz
o ludziach z sieci, obmyślasz posunięcia, kombinujesz, co się tam teraz
dzieje... Twoja głowa staje się jednym z nośników materialnych sieci,
takim samym, jak serwery - a real life to po prostu jeden z możliwych
shellów. Ten najgorszy".
  Jola otrząsnęła się ze wspomnień. Carramba miał rację, ale jego
spostrzeżenia nie mogły jej pomóc w tej konkretnej sytuacji. Nie
wiedziała, co mogłoby jej pomóc, więc zaczęła się zastanawiać, dlaczego
Piotr zasugerował jej włamanie. Publicznie oczywiście nigdy by tego nie
zrobił, ale prywatnie był niemal równie ostrożny. Był odpowiedzialnym
człowiekiem, z ugruntowaną pozycją w sieci; nawet te zwariowane postaci,
które mu robiła, nie były w stanie zmienić tego obrazu... Tknięta nagłą
myślą, postanowiła sprawdzić, czy Piotr już zaprezentował gdzieś swoją
nową postać. Ustawiła odpowiedni filtr na DejaNews i ściągnęła 53 postingi
z subiektem "Trzymajcie mnie, bo skonam!". Zaczęła czytać pierwszy posting
z wątku.

  Luuudzie! Widzieliście P.B w nowym wcieleniu? Jeśli nie, to
zobaczcie! Ja nie podejmuję się tego opisać! Po prostu szczęka mi opadła
do samej ziemi! Wbiła się w nią i przeleciała do Chin! Szkoda każdego
słowa, to po prostu trzeba zobaczyć... i zostać oplutym... nieee, nie
mogę! Niech ktoś mi wytłumaczy, jakim cudem ten wredny typ co trzy
miesiące ma nową postać od Joly_FH? Ja od roku konwersuję z jej talk-botem
o mojej wymarzonej postaci i nic... Straciłem już nadzieję, ale tak się
przyzwyczaiłem do tych rozmówek, że zacząłem z tym talk-botem romansować -
i powiem wam, że jest lepszy, niż niejedna żywa panienka on-line! Ale to
osobna historia. Chciałem tylko powiedzieć, że P.B ustanowił nowy szczyt
arogancji, no po prostu przeszedł samego siebie! w tej nowej postaci ma
nowe motto! Wiecie, jak to leci w raw-szelu: kończy się postać i jest tam
logo autora - w tym wypadku "Joly_FH - especially for my dear friend
Piotr" (grrr!). No i zaraz pod tym jest miejsce na motto, a ono jest
takie: "Nieważne, co robisz - ważne, jak to robisz. Styl jest wszystkim".
Macie pojęcie??? Styl jest wszystkim! Jak się ma postać od Joly_FH,
zrobioną na zamówienie, to łatwo mieć styl, kurde mol!

  Jola uśmiechnęła się. Piotr niewątpliwie miał wielki styl. Z zimnym
spokojem, bez słowa komentarza, dostarczył jej informacji, które były jak
naładowana strzelba - i odszedł, nie upewniając się, jak ona tej strzelby
użyje. Był to niewątpliwie dowód wielkiego zaufania - ale nie do Joli.
Piotr, chociaż już nie grał, wciąż, do szpiku kości, pozostał graczem,
a gracz ufa tylko sobie samemu, własnym ocenom i przewidywaniom. Ufa
i stawia na to swoje życie - wirtualne lub prawdziwe.
  Tak czy owak miała już swoją odpowiedź - "Nieważne, co robisz - ważne,
jak to robisz".

                              @>-`-,--

  Poczuła znaczną ulgę, odkrywając, że osiedle Zanniego jest typowym
blokowiskiem, otoczonym ceglanym murem, ale bez budki strażnika przy
bramie. Wprawdzie przygotowała się psychicznie na najgorsze - to znaczy na
osiedle willowe i konieczność tłumaczenia się strażnikowi - ale nie
marzyła o tym scenariuszu. Wolała sama wybierać ofiary.
  Z drugiej strony - popielata, jedwabna szmizjerka i szpilki były
obliczone na zlanie się z otoczeniem osiedla willowego. Wydobywając
starannie spreparowaną kartę z eleganckiej torebki, Jola zastanawiała się,
czy czułaby się lepiej w dżinsach i czarnej podkoszulce. Z pewnością mniej
rzucałaby się w oczy - ale wystrojona w cudze piórka mogłaby zachowywać
się nienaturalnie. W stroju, do którego była przyzwyczajona, mogła po
prostu być sobą.
  Brama otworzyła się dość opornie, skrzypiąc przy tym przeraźliwie. Jola
skrzywiła się, próbując zrobić jednocześnie dwie rzeczy: nie dopuścić do
ponownego zatrzaśnięcia się bramy i wydobyć kartę z czytnika. Nagle jakaś
dłoń przytrzymała bramę ponad jej ramieniem. Jola powitała niespodziewaną
pomoc z ulgą; wydobyła wreszcie kartę i chowając ją do torebki, odwróciła
się, żeby podziękować temu komuś, kto przyszedł jej z pomocą. Okazał się
nim miły staruszek.
  -  Ta brama zawsze się zacina - powiedział przyjaźnie. - A panienka to
chyba nie stąd? Zapamiętałbym...
  -  Dziękuję - odpowiedziała Jola, uśmiechając się szeroko. - Nie, ja tu
pierwszy raz. Koleżanka musiała wyjechać i poprosiła mnie, żebym zajrzała
do jej chłopaka. Wie pan, on ciągle siedzi przy komputerze, nie je, nie
śpi... To już właściwie jest choroba.
  Staruszek pokiwał głową. Ruszyli razem alejką prowadzącą w głąb osiedla.
  -  Siecioholizm - powiedział. - Mój wnuk ma to samo. Synowa już nawet
chciała go oddać na przymusowe leczenie, ale syn przemówił mu do rozumu
i jakoś się polepszyło. Przynajmniej je.
  -  No właśnie, ja niosę obiad temu tutaj i mam przypilnować, żeby zjadł
na moich oczach - powiedziała Jola konfidencjonalnie, unosząc w górę
reklamówkę, niesioną w ręku. Odchyliła nieco plastik, aby pokazać
znajdujące się w środku trojaki. Staruszek pokiwał głową ze zrozumieniem.
Jola uznała, że kupuje jej blef i zdecydowała się pociągnąć go dalej. -
Tylko, widzi pan, trochę głupio się czuję. Koleżanka dała mi kartę
i kazała wchodzić, gdyby nikt nie otwierał. Strasznie jej zależało, ja się
dobrze nie zastanowiłam, ale teraz... Sama nie wiem. Tak do obcego
mieszkania, rozumie pan... Czy tu, w tych blokach, są jacyś dozorcy?
Wolałabym, żeby ktoś był ze mną. To znaczy ktoś, kogo on zna, ten chłopak.
Bo ja go nie znam. Jak mnie tak nagle zobaczy, może pomyśleć, że się
włamałam czy coś. No w sumie to miałby rację. Z drugiej strony, on może
otworzyć od razu i wtedy wyszłoby na to, że niepotrzebnie fatygowałam
dozorcę. Nie wiem. Ja się nie nadaję do takich rzeczy. Pewnie skończy się
na tym, że postoję trochę pod drzwiami i wrócę do domu. Koleżanka zadzwoni
i co ja jej powiem?
  Staruszek roześmiał się.
  -  Jakbym słyszał moją najstarszą wnuczkę - powiedział jowialnie. - Ona
też, jak ma coś załatwić albo do kogoś zadzwonić, to przez pół dnia siedzi
i wymyśla, co się może zdarzyć. Który to blok?
  -  25 c.
  -  Aaa. To tam dozorcą jest ten Stasiak. Mruk straszny, nie ma co z nim
gadać. Pójdę z panienką. Razem się - staruszek zachichotał - włamiemy.
Przecież nie można pozwolić, żeby się chłopak zagłodził.

                              @>-`-,--

  Zanniego zauważyli od razu po otwarciu drzwi. Siedział w olbrzymim,
krytym fotelu-kapsule, zintegrowanym z przystawkami do Super VR i
z modułem sanitarnym. Fotel i komputer - oryginalny Compaq - zajmowały
większą część jedynego pokoju maleńkiej kawalerki. Oprócz nich stała tu
tylko kanapa, zautomatyzowany model samościelący. W oknach nie było
firanek, tylko żaluzje. Podłogę pokrywała wykładzina zmywalna. Jola
westchnęła z zazdrością.
  -  Tak, tak - z lekką zgrozą wyszeptał staruszek, o którym na moment
zapomniała. - Siecioholizm. Mój wnuk też ma taki fotel. Tym dużym
czerwonym guzikiem się go wyłącza.
  -  Jest tu nawet jakaś istrukcja - powiedziała Jola, oglądając fotel
z zainteresowaniem. Sama logowała się do sieci na stojąco; ruchomy chodnik
był zdaniem Andrzeja znacznie sensownejszy, pozwalał zachować kondycję
i zdrowie...
  -  Tam jest tylko napisane, dlaczego można bezpiecznie nacisnąć ten
guzik - wyjaśnił staruszek z lekkim zniecierpliwieniem.
  Jola uśmiechnęła się przepraszająco.
  -  No to naciskamy - powiedziała. I nacisnęła, szepcząc w duchu "sorki,
Zanni".
  Przez chwilę nic się nie działo; potem górna, półprzezroczysta część
pokrywy fotela uniosła się, odsłaniając głowę i część ramion siedzącego
w środku chłopaka. Zanni miał chudą, ascetyczną twarz, okoloną krótko
przystrzyżonymi, ciemnymi włosami - i przeszywające spojrzenie dziwnie
bezbarwnych oczu. Jola otrząsnęła się z chwilowego szoku, który
towarzyszył jej zawsze, kiedy poznawała w RL kogoś z sieci. Czym prędzej
zaczęła mówić, mając na uwadze głównie to, aby nie dopuścić Zanniego do
głosu i nie pozwolić mu powiedzieć czegoś, co mogłoby zdemaskować jej
historyjkę.
  -  Cześć. Przepraszam za najście. Przysyła mnie Jola, Dżoly Ef Ha -
wyrzuciła z siebie szybko zasadniczą informację. - Przyniosłam ci obiad.
Pan jest twoim sąsiadem z bloku obok, był tak miły i przyszedł ze mną, bo
czułam się trochę głupio, mając wejść do mieszkania kogoś, kogo nie znam.
Dzwoniliśmy, ale nie otwierałeś. Zresztą Jola uprzedzała, że tak będzie.
Nie gniewasz się?
  Od chwili, gdy wymieniła swoją ksywkę, Zanni wpatrywał się w nią
z dziwnym wyrazem twarzy. Jednak nie patrzył jej w oczy, tylko gdzieś niżej
i bardziej w bok... Podążając za jego spojrzeniem, Jola zauważyła
charakterystyczne ułożenie palców swojej prawej dłoni i o mało nie
parsknęła śmiechem, uświadamiając sobie, że sięga do nieistniejącego
pulpitu kolorów, aby przyciemnić trochę te nieznośnie jasne oczy Zanniego.
Następnemu spojrzeniu, które wymienili, towarzyszył porozumiewawczy
uśmiech dwojga bliskich znajomych.
  -  Nie gniewasz się? - powtórzyła Jola ponaglająco.
  -  Nie. Po Jolce wszystkiego można się spodziewać - odpowiedział
wreszcie Zanni. Jola odetchnęła z ulgą, głównie na użytek staruszka.
  -  No widzi panienka, nie było się czego bać - powiedział ten
z satysfakcją. - To ja już pójdę.
  Jola odprowadziła go do drzwi, wylewnie dziękując. Kiedy wróciła, Zanni
wydobywał się ze swojego fotela.
  -  Joly Ef Ha... - powiedział wolno. - Nie wiem, od czego mam zacząć.
Opieprzyć cię, że włamałaś się do mojego mieszkania? Kurde, dobrze, że
w zeszłym tygodniu posprzątałem. Spytać, jak to zrobiłaś? Zaproponować ci
herbatę?
  -  Włamałam się tak, jak było widać. I tak powinieneś się cieszyć, że
nie sprowadziłam straży pożarnej, która właziłaby tu przez okno - pouczyła
go Jola.
  Zanni parsknął śmiechem.
  -  O, tak. Wierzę, że nie miałabyś z tym żadnych problemów - powiedział.
- Jesteś piękna, Jolu z piekła rodem - dodał z uśmiechem, przeciągając
głoski. - Tak samo niewiarygodnie piękna, jak ta twoja postać ze srebrnych
punkcików. Gdybyś mi powiedziała, że wzorowałaś ją na sobie, nigdy bym nie
uwierzył. Nikt by nie uwierzył, że taka piękna dziewczyna siedzi w sieci
i to w raw-shellu. Czego tam szukasz?
  -  Tego samego, co wszyscy - powiedziała Jola miękko. I dorzuciła
sieciowy idiom-zaklęcie. - Innych ludzi.
  Zanni nic nie odpowiedział. Zamiast tego wskazał Joli kanapę.
Podziękowała skinieniem. Siadając, wyjęła z torebki sfałszowaną kartę
i podała ją Zanniemu.
  -  Sorry, winnetou - powiedziała; przepraszająco, choć na sieci to byłby
szyderczy tekst. - Gdybyś wychodził kiedykolwiek z tego Cthulu, nie
zrobiłabym tego. No ale nie wychodzisz, a ja nie mogłam czekać. Masz
u mnie dług i właśnie teraz przyszedł czas, żebyś go uregulował.
  Zanni skinął głową. Wziął kartę, obejrzał ją dokładnie i schował do
kieszeni. Wciąż stał na środku pokoju; Jola wiedziała, że po kilkunastu
godzinach spędzonych w fotelu ta pozycja stanowi dla niego miłą odmianę.
  -  Powiedz mi, jak mam dopaść jakiegoś świętego franciszka.
  -  Świętego franciszka? - powtórzył z niedowierzaniem Zanni. Ukucnął,
aby zajrzeć Joli w oczy. - Joluś... Powiedz najpierw po cholerę ci on?
  -  Zanni, kotku... - odpowiedziała, wytrzymując jego przeszywające
spojrzenie bez zmrużenia oczu. - Czy ja pytałam, po cholerę ci była ta
postać, nad którą męczyłam się przez trzy bite dni?
  -  True. Nie pytałaś - potwierdził przeciągle. - Ale święty
franciszek... - pokręcił głową. Cała jego sylwetka mówiła "no way".
  -  Po pierwsze: czy myślisz, że zadawałabym sobie tyle roboty
z dotarciem tu, żeby spytać cię o link do jakiejś witryny hakerskiej czy
o inną bzdurę, którą sama mogłabym znaleźć w ciągu pół godziny? Po drugie:
czego się spodziewałeś, mówiąc mi, że kiedykolwiek, gdziekolwiek,
czegokolwiek będę chciała, dostanę? Pamiętasz, jak ci zależało wtedy na
tej postaci? Byłam cholernie zajęta, ale zalałeś mnie listami polecającymi
od ludzi, których nigdy bym nie podejrzewała o znajomość z tobą
i przysięgłeś, że będę mogła na ciebie liczyć. W tych listach było napisane,
że jesteś poważnym człowiekiem, że można ci zaufać, że zawsze dotrzymujesz
słowa i inne rzeczy... Zanni. Przecież wiesz, że jeśli mi odmówisz, odeślę
te wszystkie listy do nadawców, z dopiskiem "gówno prawda". Tego chcesz?
Zastanów się. W sieci jesteś wart dokładnie tyle, ile twoja reputacja.
Dzisiaj jest kiedykolwiek, gdziekolwiek, a ja chcę namiary na świętego
franciszka. To jak?
  Przez długą chwilę Zanni milczał, zaciskając mocno szczęki. Jola
wiedziała, że rozważa jej przemowę, tak, jakby była listem, który dostał
przez sieć; że waży argumenty, które warto wysunąć i te, które są z góry
skazane na niepowodzenie. Wreszcie westchnął z rezygnacją.
  -  Lucek - powiedział cicho lecz dobitnie.
  -  Lucek? - powtórzyła Jola z niedowierzaniem. - Czekaj! Który Lucek?!
Lucyfer?! Lucyfer at hell cyberspace jest świętym franciszkiem?
  -  Tak - lakonicznie odpowiedział Zanni. - Znam jeszcze paru, ale ty ich
raczej nie znasz. Lucka masz pod ręką, na tym samym serwerze... I chyba
łatwo się z nim dogadasz - ostatniemu zdaniu towarzyszyło szybkie,
wyzywające spojrzenie, natychmiast stłumione, niemniej wystarczające, aby
Jola domyśliła się, że Zanni nie wierzy w możliwość dogadania się
z Luckiem. Widocznie kiedyś próbował dostać od niego coś, czego Lucek nie
chciał mu dać.
  -  Dzięki - powiedziała, podnosząc się z kanapy. - To ja już pójdę.
Przyniosłam ci obiad, zjedz go, bo się zmarnuje. Trojaki są mi
niepotrzebne. Do zobaczenia na sieci - dodała, kierując się w stronę
drzwi.
  -  Zaczekaj... - dobiegł ją niezdecydowany szept. Odwróciła się do
Zanniego, pytająco podnosząc brwi.
  -  Dlaczego? - spytał.
  -  Co dlaczego?
  -  Nie udawaj. Powiedziałem ci, co chciałaś, ale o taką rzecz... Taka
osoba jak ty może pytać o taką rzecz tylko z jednego powodu. Dlaczego
chcesz to zrobić? Chyba mogę się dowiedzieć?
  Jola zastanawiała się tylko przez moment. To nie była żadna tajemnica...
ale opowiedzenie całej historii za długo by trwało, a ona właśnie zaczęła
się spieszyć.
  -  Lepiej nie. To sprawa osobista. Uznaj po prostu, że mi odbiło. To
będzie bardzo bliskie prawdy. W pewnym sensie to jedyna prawda na ten
temat. Cześć.
  -  Cześć...

                              @>-`-,--

  Dowiadując się, że jej najlepszy sieciowy przyjaciel jest świętym
franciszkiem, Jola doznała szoku. Pierwsze pytanie, jakie przyszło jej na
myśl, było tym, które zadał jej Zanni: dlaczego? A przecież motywy nie
miały znaczenia, już nie. Fakt, że Lucek istniał w real life tylko jako
mózg podłączony do sieci, nie miał z jej punktu widzenia żadnego
znaczenia. Nigdy nie spotkała go poza siecią i nigdy nie zamierzała się
z nim w ten sposób spotykać - nie tylko dlatego, że była przekonana, iż jej
przyjaciel mieszka w Australii - po prostu nie odczuwała takiej potrzeby.
Jednak w jej umyśle tkwiło wyobrażenia Lucka jako kogoś bardzo realnego
i trudno było jej pogodzić się z myślą, że jest to obraz całkowicie
fikcyjny.
  Przypomniała sobie list, który znalazła kiedyś, dawno temu, w inboxie.
To było tak dawno, że jeszcze nie miała foldera z zamówieniami, ani konta
na Hell, ani nawet ksywki. Dopiero co pojawiła się w sieci, poznała
Carrambę, zrobiła zaledwie dwie czy trzy postaci... List był krótki:
"Jestem satanistą. Używam ksywki Lucyfer, ale wszyscy i tak mówią na mnie
Lucek. Chciałbym, żebyś zrobiła mi postać, która w jakiś sposób by mnie
przypominała, a jednocześnie odzwierciedlałaby moje poglądy. Na wypadek,
jeśli ich nie znasz, załączam "Biblię Szatana" La Vey'a". Oprócz Biblii do
listu dołączony był hologram, przedstawiający wątłego, bladego chłopaka
o łagodnym uśmiechu i wielkich oczach.
  List zaintrygował ją. Zastanawiała się, czemu ma służyć wspomnienie
o zdrabnianiu ksywki; czy Lucek liczy, że postać pomoże mu uwolnić się od
zdrobnienia czy wprost przeciwnie... Przeczytała Biblię - z rozbawieniem,
zaciekawieniem, aprobatą - ale nie znalazła tam odpowiedzi; wdała się
z Luckiem w korespondencję, która również nie dostarczyła jej odpowiedzi -
ponieważ Lucek nie udzielał odpowiedzi, które uważał za oczywiste, zbędne,
banalne lub nudne... A także kiedy po prostu nie miał ochoty odpowiedzieć,
bez wdawania się w głęboką autoanalizę własnej niechęci do odpowiedzenia
na to konkretne pytanie. Oczywiście zawsze służył pomocą w zanalizowaniu
powodów, dla których Jola życzyła sobie poznać odpowiedź na jakieś
pytanie, a zwłaszcza w rozpoznaniu, o którą odpowiedź jej chodziło
i dlaczego właśnie o tę - ponieważ na każde pytanie istnieje nieskończona
liczba odpowiedzi, z których każda jest równie prawdziwa, nieprawdziwa,
pozbawiona znaczenia, użyteczna... Po miesiącu rozmówek z Luckiem Jola
wreszcie uświadomiła sobie, że odpisując mu wyobraża sobie oczy chłopaka
z hologramu: piękne, pełne spokoju i wyrozumiałości, ale jednocześnie trochę
nieobecne, jakby wpatrzone w jakąś bezkresną dal. Oczy żeglarza,
astronoma, afrykańskiego myśliwego... Włożyła wiele wysiłku w oddanie tego
wyrazu w oczach Bazaltowego Diabła - zwiewnego, lekkiego, subtelnego elfa,
wyciętego w solidnym, ciężkim, czarnym bazalcie - chcąc, żeby to właśnie
oczy były tym, co "w jakiś sposób" przypomina Lucka.
  Myśląc o Lucku zdała sobie sprawę, jak niewiele znaczą wszystkie
teoretyczne przemyślenia, dopóki nie dotyczą bliskich ludzi. Irracjonalnie
była przekonana, że Lucek podjął swoją decyzję w wyniku nieuleczalnej
choroby. Wiedziała, że miał rodzinę, a ktoś taki, jak on, nie zraniłby
kochających go ludzi, gdyby mógł tego uniknąć...
  Myślała o Lucku - wciąż i wciąż - i była tak bliska rezygnacji ze swojej
decyzji, jak tylko było to możliwe. Nie zrezygnowała jednak... Bo choć
mnóstwo osób wzięło sobie Wietrzyk z jej witryny, żadna nie używała tej
postaci dłużej niż przez 15 minut.

                              @>-`-,--

  Wbrew nadziejom Zanniego dogadanie się z Luckiem rzeczywiście było łatwe
- tym łatwiejsze, że niczego nie musiała tłumaczyć. Otworzyła po prostu
Klucze Henochiańskie i, upewniwszy się, że każdy z nich zaczyna się
inaczej, użyła jako tytułu listu pierwszych słów Klucza Osiemnastego,
służącego do otwierania bram piekieł, przywoływania Lucyfera i proszenia
go o błogosławieństwo oraz początkowych słów Klucza Jedenastego, używanego
do zapowiedzi nadejścia zmarłych i zapewnienia trwania za grobem. W liście
napisała:

  Potrzebuję wszelkich informacji - gdzie, jak, za ile, na co mam
uważać...

  Odpowiedź przyszła po niecałej godzinie - błyskawicznie, jak na Lucka,
który lubił dumać nad listami i prawie nigdy nie porozumiewał się przez
komunikaty. Tytuł został zmieniony; pojawiły się w nim słowa "Micaoli
beranusaji perejela...", czyli początek Dziewiątego Klucza
Henochiańskiego, ostrzegającego przed użyciem substancji, urządzeń
i farmaceutyków, które prowadzą do ułudy i, w konsekwencji, do uzależnienia
się.
  Lucek pisał:

  Są czasem takie chwile, kiedy bardzo chciałbym powiedzieć komuś: nie
rób czegoś. Pomyśl jeszcze. Zastanów się. I inne głupstwa w tym stylu.
Kiedy tak się dzieje, powtarzam sobie "każdy mężczyzna i każda kobieta
jest gwiazdą", "moja droga nie jest twoją drogą" i inne głupstwa w tym
z kolei stylu. To zwykle wystarcza, żebym nie pakował się z butami w cudze
życie. Dziś nie wystarczyło... Pewne rzeczy są proste tylko pod warunkiem,
że nie dotyczą ludzi, którzy są nam bliscy.
  Do rzeczy. Chcę mieć pewność, że rozważyłaś to gruntownie. Czy nie masz
żadnych wątpliwości, żadnych pytań, żadnych oczekiwań opartych na
niezupełnie wiarygodnych danych? Innymi słowy - czy jesteś zupełnie pewna,
że właśnie tego chcesz?

  Odpisanie na ten list zajęło Joli znacznie więcej czasu, głównie
dlatego, że nie miała pojęcia, jaki dać tytuł. Zarówno pozostałe Klucze
Henochiańskie jak i satanistyczne zaklęcia oraz inwokacje odwoływały się
do spraw albo ewidentnie materialnych, albo nieadekwatnych. Wreszcie
zdecydowała się na "In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi!" -
początek "Inwokacji do Szatana", która była zbiorem dość ogólnikowych
żądań sformułowanych w wyjątkowo kategorycznym tonie.

  Zawsze, kiedy mówiłeś, że Twoja droga nie jest moją drogą, strasznie
mnie to denerwowało. Bo brzmi trochę tak, jakby te drogi za sekundę miały
się rozjeść i jakby Tobie było to zupełnie obojętne. A przecież jest
zupełnie inaczej...
  Twoja droga to "Droga do gwiazd" a moja "Droga przez mękę". Obydwa
seriale są utrzymane w tonie śmiertelnie poważnym, czego nie sposób
przegapić dzięki szlochom i okrzykom współczucia dobiegającym zza kadru
w co dramatyczniejszych momentach, a także dzięki innym subtelnym środkom
dramaturgicznym, umożliwiającym holowizyjnym opowieściom wzniesienie się
na nieosiągalne wcześniej wyżyny.
  Tak więc moja "Droga" nie jest Twoją "Drogą" i bardzo dobrze, bo
przynajmniej mamy o czym plotkować, kiedy czasem, po zejściu z planu,
spotykamy się w bufecie. Tak jak teraz...
  Mam mnóstwo wątpliwości, ale żadnych pytań... W każdym razie takich, na
które mógłbyś mi odpowiedzieć coś, czego bym sama nie wiedziała. Moje
oczekiwania w ogóle nie są oparte na godnych tego miana "danych"; wprost
przeciwnie - opierają się na spekulacjach i nie mam żadnej gwarancji, że
się spełnią. Istnieje też spore prawdopodobieństwo, że będę żałować tej
decyzji.
  Krótko mówiąc, pewne są tylko dwie rzeczy: wiem, czego chcę i wiem, co
robię. A co z tego wyniknie, to się dopiero okaże.
  Czy taka odpowiedź Ci wystarcza, czy dalej będziesz mnie
podpuszczał?

  Lucek zrezygnował z dalszej dyskusji. "Czyń wolę swą, niech będzie
prawem jedynym" głosił tytuł jego następnego listu. Sam list był krótki:

  Wszystkie informacje masz w załączniku. Także trochę moich komentarzy
i rad. A co do rzekomej obojętności... Zazwyczaj, kiedy mówiłem, że moja
droga nie jest Twoją drogą, towarzyszyły temu jakieś uczucia. Czasem to
była ulga. Czasem, kiedy wydawało mi się, że Twoja droga jest lepsza,
zazdrość. Zadziwiająco często żal...

  Żal dopadł i ją - ale tego nie mogła napisać. Lucek nie lubił
oczywistych odpowiedzi. Z drugiej strony, równie oczywiste było, że
odłożył sprawy, którymi się zajmował i myśli teraz o Joli. Pozostawało jej
tylko jedno - spróbować go rozśmieszyć.
  <Joly_FH> Żal?! Kurde, Lucek, wiesz, co Ci powiem? Ty nie jesteś
prawdziwym satanistą! Od dawna to podejrzewałam, a teraz już mam pewność.
Żeby być satanistą nie wystarczy piękna ksywka, biegłe gadanie po
henochiańsku i cytowanie La Vey'a z pamięci - przede wszystkim trzeba
robić coś w kierunku zrealizowania swoich pragnień. Odprawiłbyś ze dwa
rytuały magiczne, porządnie, z werwą, z przekonaniem, to od razu by Ci
przeszły te dołujące stany!
  <Lucyfer> Nie doceniasz mnie. Jak myślisz, dlaczego zdecydowałaś się
dołączyć do "bezśmiertnych, co lecą na wietrze"? To moja magia zaczyna
działać...

                              @>-`-,--

  -  ...jak więc sama widzisz, na kolorowym IRC-u nie dzieje się nic
ciekawego. Jednak nie musimy stąd iść. Oni nas nie widzą, a można też
zrobić tak, żebyśmy my ich nie widzieli. Uwaga...
  Nagle wszystkie postaci, zaludniające kanał BlueMoon zniknęły.
W błękitnoszarej, surrealistycznej scenografii zostali tylko we dwoje:
Chandlerowski Detektyw - w długim płaszczu i kapeluszu borsalino
nasuniętym na czoło, i Srebrna Nefretete - zatrzymana w połowie drogi
między bezkształtnym obłokiem a gotową rzeźbą.
  -  Chcę cię dotknąć - szeptał Carramba, przesuwając wirtualną dłoń tak
blisko twarzy Joli, jak było to możliwe bez dotykania jej. - Chcę cię
dotknąć i nie mów mi, że to nie ma sensu.
  -  To nie ma sensu - odpowiedziała natychmiast, obrysowując dłonią zarys
jego szczęki. - Najmniejszego. Jesteśmy jak duchy. Możemy się przenikać na
wylot, ale nie możemy się dotknąć. Nie możemy nic poczuć.
  -  Nic. Zupełnie nic - zgodził się Carramba. Jego dłoń ślizgała się
teraz wokół piersi Joli. - W takim razie nie przeszkadza ci, oczywiście,
to, co teraz robię?
  -  Sama nie wiem... czy "przeszkadzanie" to dobre słowo... W każdym
razie powinniśmy przestać. Jeśli ktoś nas zobaczy, pomyśli, że nam odbiło.
  -  Nikt nas nie zobaczy, kochanie, możesz mi wierzyć - zapewnił
żarliwie. Nagle wokół nich znowu zaroiły się postaci ludzkie. Joli wyrwał
się niedowierzający jęk.
  -  Po prostu nie wierzę, że to zrobiłeś! - syknęła z oburzeniem.
  -  Nic nie zrobiłem. Oni nas nie widzą. Przyjrzyj się dokładnie. Sprawdź
ustawienia. Czemu mi nie ufasz?
  -  No właśnie, czemu ja ci nie ufam? Pomyślmy... Może chodzi mi o te
fascynujące opowiastki, którymi raczyłeś mnie na dobranoc? Jak to
chciałbyś się kochać przy odsłoniętym oknie, ze świadomością, że sąsiedzi
patrzą? E, chyba nie. Przecież tu nie ma żadnych okien. No to nie wiem.
Wychodzi na to, że moja nieufność była całkowicie bezpodstawna.
  -  O, właśnie! Całkowicie bezpodstawna i szalenie krzywdząca. Po prostu
zraniłaś mnie do głębi... ale nie mówmy już o tym. Wybaczam ci. Intrygują
mnie te guziczki. Czy można je rozpiąć? - Kapelusz borsalino i płaszcz
Detektywa zdematerializowały się nagle bez śladu.
  -  Z tymi wszystkimi ludźmi dookoła?! Carramba! Czy ty jesteś normalny?
  -  Ależ kotku. Jak mógłbym wciąż być normalny po tych wszystkich
poetycznych opowiastkach, którymi raczyłaś mnie na dobranoc? Jak to
chciałabyś się kochać w jasnych promieniach słońca, patrząc mi prosto
w oczy... Nie bój nic, ja to dokładnie zanalizowałem i wyszło mi, że inni
ludzie dookoła nie powinni ci przeszkadzać. A już zwłaszcza tacy, którzy
nas nie widzą. To co z tymi guziczkami?
  -  No tak. Nie dość, że insynuujesz, jakoby w moich niewinnych
historyjkach kryły się jakieś potworności, to jeszcze wątpisz w moje
umiejętności kreatorskie...
  -  Cóż, raczej wątpię. W końcu jesteś amatorką. Dopóki nie zobaczę, nie
uwierzę.
  Jola powoli zaczęła rozpinać guziczki bluzki.
  -  Wiesz, tak się zastanawiam... - wyszeptała miękko.
  -  Nad czym to? - spytał Carramba, wodząc dłońmi ponad jej palcami, aby
udać, że ma jakiś udział w rozpinaniu guziczków.
  -  Noo... Czy ty jesteś zrośnięty ze swoimi spodniami?
  Parsknął śmiechem.
  -  Jak możesz?! Pierwsze, o co zadbałem, robiąc tę postać, to możliwość
zdejmowania spodni. Oczywiście ja jestem fachowcem, więc możesz mi wierzyć
na słowo.
  -  Jasne. Jeśli ty uwierzysz na słowo, że tę bluzeczkę można nie tylko
rozpiąć, co już zostało udowodnione, ale także zdjąć.
  -  Joly From Hell, naprawdę jesteś z piekła rodem. To jest szantaż!
  -  Sorry, skarbie. Nie mogę rzucić się na ciebie, więc musisz zadowolić
się szantażem.
  -  Wiesz, że jesteśmy zboczeni? - wymruczał Carramba, manipulując przy
pasku od spodni.
  -  Wiem. Moglibyśmy pójść na jakiś symulator seksu, w super HVR...
  -  Nie. Moglibyśmy się spotkać w real life.

  Jola wyłączyła zapis. Real life. Wtedy po raz pierwszy padły te słowa -
i to był początek końca. Słodki początek... Nie mogła z czystym sumieniem
przyznać, że żałuje wszystkiego, co stało się później. Wciąż pamiętała to
pierwsze spotkanie w real life, skrępowanie, szok, niepewność, serce
gwałtownie skaczące do gardła przy pierwszym nieśmiałym dotknięciu, seks,
w którym nie liczyła się przyjemność, tylko czyste szczęście dotykania
Carramby, bycia tak blisko niego, jak to tylko możliwe, nareszcie...
Wiedziała, że rozmawiali, ale nie pamiętała prawie żadnych słów, tylko
coś, co powiedziała na samym końcu, bardziej do siebie w przyszłości,
wspominającej tę chwilę, niż do mężczyzny, który trzymał ją w objęciach.
"Nawet gdybyśmy mieli nigdy więcej się nie spotkać, to i tak było warto".
  Cud zdarzył się tylko raz. Potem przestały przychodzić odpowiedzi na jej
listy, a zaczęły się telefony, pierścionek z brylantem, i że cię nie
opuszczę aż do śmierci, kochanie, w pracy nie mam czasu na zabawę, staram
się zarobić jak najwięcej, dla ciebie, żeby móc ci kupić wszystko, o czym
tylko zamarzysz, a w domu mogę chyba zwyczajnie powiedzieć, że cię kocham?
Bardziej niźli sceptr... Zostaw już ten przeklęty komputer. Chodź tutaj,
chcę cię przytulić.
  Złoty blask, który wypełnił ją podczas tego pierwszego spotkania,
zniknął bez śladu... A jednak wciąż wierzyła, że gdzieś na dnie duszy
Andrzeja drzemie Carramba, złośliwy, zabawny, błyskotliwy Carramba, który
zawsze umiał czymś ją zachwycić. Chodziło tylko o to, żeby go obudzić.

                              @>-`-,--

  Ostatni raz obeszła mieszkanie, pełne nowoczesnych mebli i starej
porcelany. Podlewała kwiaty w doniczkach i zastanawiała się, co warto
zapamiętać - ale niczego takiego nie znajdowała. Zawsze czuła się tu
trochę obco. Zawsze starała się poruszać po tym mieszkaniu tak, żeby jak
najmniej rzeczy dotykać - bo to oszczędzało późniejszego sprzątania. Przez
okno balkonowe rzuciła okiem na park. Nie lubiła go - w niedziele Andrzej
zabierał ją tam na obowiązkowe spacery.
  Otworzyła szafę i przesunęła dłonią wzdłuż rzędu wieszaków, obwieszonych
eleganckimi ubraniami. Jej wzrok przyciągnął czarno-srebrny, jedwabny szal
- pierwszy z długiej serii prezentów, którymi obdarowywał ją Andrzej. Ten
szal naprawdę ją ucieszył, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy - bardziej,
niż wszystko, co dostała potem. Okręcając chłodny jedwab wokół dłoni
wróciła do małej klitki, dawnej garderoby, w której stał jej komputer. To
było jedynie miejsce, gdzie czuła się swobodnie. Włączyła rzadko używany
monitor i zalogowała się w no-shellu. List był już gotowy; ściągnęła go
z konta i nagrała na dysk. Kilkoma szybkimi ruchami skasowała z dysku swoje
osobiste ustawienia. Dane, programy i wszystko, co mogło jej być
potrzebne, już wcześniej przeniosła na konto, więc "posprzątanie po sobie"
nie zajęło jej wiele czasu. Ostatnią rzeczą, którą zrobiła przy użyciu
komputera, było wyświetlenia na ekranie listu.
  Szal zostawiła na klawiaturze; na nim położyła notarialnie poświadczony
testament i obrączkę, zsuniętą z palca. Z torebki wyjęła klucze od
mieszkania i zostawiła je obok klawiatury. Drzwi wyjściowe zatrzasnęły się
za nią automatycznie - a na ekranie trwał tekst:

  Drogi Andrzeju.
  Odchodzę.
  Ciało, które tak kochasz, znajdziesz żywe i zdrowe w II Klinice
Przeszczepów i Transplantacji. Możesz je skremować, sprzedać na części
albo kazać wstawić do niego jakiś mózg - cyborga czy świnki morskiej,
według uznania - i używać do woli. Have fun.
  Przykro mi, że tak się stało. To moja i tylko moja wina. Pomyliłam się.
Kochałam faceta, który nazywał się <carramba@dont.ask.stupid.questions>.
Nie wiem, dlaczego myślałam, że Ty nim jesteś.
  Nie chcę Cię zranić. Chciałabym, żebyś zrozumiał... a raczej przypomniał
sobie... Tam, na sieci, coś nam się przydarzyło. Coś potężnego. Najpierw
to były zwykłe słowa, ale kiedy wyszły na jaw pewne paskudne gierki
i kłamstwa, a my wciąż się lubiliśmy, zaczął się odlot. Zahamowania
zniknęły, dłonie na klawiaturze też, a po drutach zaczęły płynąć prawdziwe
myśli - i emocje, dla których nie ma nazw. To było lepsze niż miłość,
lepsze niż seks, kompletnie zwariowane i piękne. I działało tylko z Tobą,
tylko z Tobą jednym, Carramba... (niniejszym informujemy, że żaden
człowiek ani bot nie został zabity ani ranny przy testowaniu prawdziwości
w/w twierdzenia. Erm, sorki, to chyba nie był wystarczająco podniosły
komentarz, jak na list pożegnalny.)
  Byliśmy sobie bliscy, tak niewiarygodnie bliscy, jak to jest możliwe
tylko na sieci. Nie potrafię tego zapomnieć, bez względu na to, jak bardzo
się staram. Wiem, że to nie ma sensu, prawdopodobnie jest już za późno,
ale... Chcę to znowu poczuć. Bardzo chcę. Nigdy nie chciałam od Ciebie
niczego więcej. Myślę, że nigdy nie chciałam niczego więcej od życia. Nie
powinniśmy byli spotykać się w real life... To przez ten shell Cię
straciłam - i czuję, że jeśli tu zostanę, to nie spotkamy się już nigdy.
   <joly_fh@hell.cyberspace>

                                 * Koniec *

© Copyright by Antonina Liedtke, Warszawa, 1998

+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+

                       Opowiadanie zostało opublikowane
           w Magazynie Literackim "Fenix" nr 1(80)1999, str. 35-100.
Nagrodzono je Elektrybałtem, Nagrodą im. Janusza A. Zajdla i Srebrnym Globem.

+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+

   Jedyny oficjalny mirror "CyberJoly Drim" znajduje się na stronie kanału
      IRC Undernet #EBowo (http://www.vc.pl/ebowo/galeria/carramba.htm).

       Ponadto opowiadanie ukazało się w 12 numerze magazynu sieciowego
          Farenheit; obecnie dostępne jest w archiwum tego magazynu
    (http://www.wsi.edu.pl/~qubeck/farchive/f12/literatura/liedtke.html).

 Podpisałam też swoim kluczem PGP kilka egzemplarzy z imiennymi dedykacjami.
    Niektóre zawierają wpisaną tekstem jawnym zgodę na wystawienie na WWW.

+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+
     Jeśli nie wiesz, co to znaczy "copyright" lub chcesz umieścić kopię
"CyberJoly Drim" na jakiejś stronie, zapoznaj się z moją opinią na ten temat.
+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+---+

                         Powrót na poprzednią stronę